woensdag 28 oktober 2015

Verdwenen in Slade House

David Mitchell,
Slade House (GB 2015)
Roman, 256 pp.
Nederlandse titel: Doorgang



Dit boek lees je als volgt. Sta 's ochtends vroeg op. Zorg ervoor dat al je huisgenoten de hele dag de hort op zijn. Alleen de poes mag blijven. Zet een grote pot thee, smeer een stapeltje boterhammen voor tussen de middag en nestel je in je favoriete zetel. Schakel de telefoon uit, verstop de tablet in de sokkenla en vergeet dat je een pc hebt. Begin te lezen. Ga aan het eind van elk van de vijf hoofdstukken eventjes naar de wc (al die thee, hè?), werk tussen hoofdstuk 3 en 4 de boterhammen naar binnen, en verdwijn in de tussentijd met huid en haar in Slade House. Je mag pas weer tevoorschijn komen als je het uit hebt. Wat een zalig boek.

Een kil en donker steegje
Het begint in 1979, als de contactgestoorde en gepeste 13-jarige Nathan en zijn pinnige moeder ingaan op een uitnodiging van ene Lady Norah Grayer om naar Slade House te komen. Nathan en zijn moeder zitten krap bij kas en het lijkt erop dat de moeder, een professionele pianiste, wat kan bij verdienen op een muzikale soirée in Slade House. Slade House ligt volgens de routebeschrijving die ze hebben gekregen aan Slade Alley, een kil donker steegje in een weinig opbeurende buurt. Ze vinden Slade Alley, maar het naargeestige steegje bestaat alleen maar uit hele hoge blinde muren, met nergens een deur, en al helemaal niet een ingang die je zou verwachten bij het huis van een lady. Totdat ze weer door het steegje teruglopen naar het begin en er halverwege ineens een zwart metalen deurtje zonder deurkruk of slot verschijnt dat ze de eerste keer kennelijk over het hoofd hebben gezien. Nathan duwt er tegenaan, het deurtje zwaait open, en ineens staan ze in de mooie grote tuin van een mooi groot huis. Dat is raar. Maar de ontvangst is allervriendelijkst, zelfs Yehudi Menuhin is even langsgekomen, dus staan moeder en zoon er niet al te lang bij stil dat de tuin en het landhuis veel te groot zijn om in de ruimte achter de deur te passen. Bovendien heeft Nathan stiekem twee valiumtabletjes van zijn moeder ingenomen en hij wijt de vreemde gebeurtenissen die er volgen aan de pillen. Hij weet dan nog niet dat hem en zijn moeder de allerakeligste dingen staan te wachten.

Zelfspot
In het volgende hoofdstuk is het 1988. Een botte seksistische rechercheur belandt net als Nathan in Slade House, evenals een eenzame studente met overgewicht in 1997 en een skeptische journaliste in 2006. Elk hoofdstuk speelt zich steeds 9 jaar later af, telkens rond de laatste zaterdag van oktober. De finale vindt plaats eind oktober 2015 (!) en lezers van Jacob de Zoet en The Bone Clocks zullen met belangstelling hernieuwd kennismaken met een hun bekend personage. Maar ook als je de eerdere boeken van Mitchell niet hebt gelezen, is dit boek genieten van begin tot eind. Mitchell haalt alles uit de kast, net als in The Bone Clocks, maar zonder de over the top uitschieters, en mét geinige zelfspot, zoals wanneer één van de personages, de skeptische journaliste, bij zichzelf denkt dat het nou allemaal toch wel heel erg Da Vinci Code wordt.

Gierend mee aan de haal
Slade House draait om wat het belangrijkste in dit leven is. Nee, dat is niet geld, en zelfs niet seks, maar onsterfelijkheid. En daar zijn dus de levensgevaarlijke lieden ook in dit boek weer op uit. Het verhaal klinkt tamelijk belachelijk  als je het samenvat, omdat het dan gemakkelijk kan overkomen als een tweederangs spookverhaal, maar dat is het niet. Mitchell neemt elementen daar uit, gaat er gierend mee aan de haal en komt er mee weg. In de eerste plaats omdat hij domweg één van de allerbeste verhalenvertellers van dit moment is, maar ook omdat hij er bij elk hoofdstuk en dus bij elke nieuwe verteller moeiteloos in slaagt om het innerlijke leven van dat personage niet alleen binnen de kortste keren levensecht weer te geven, maar je ook sympathie voor hem of haar te laten krijgen. Zelfs de seksistische rechercheur ontvangt het medeleven van de lezer omdat hij het hart op de juiste plaats heeft. Je gunt de 13-jarige Nathan van ganser harte acceptatie door zijn leeftijdsgenootjes, je wilt ontzettend graag dat de aantrekkelijke Todd verliefd wordt op de gezette studente en in het een na laatste hoofdstuk ben je zelfs zover dat je wilt dat de skeptische  journaliste de oude man gelooft die haar het onwaarschijnlijke verhaal van de bewoners van Slade House uit de doeken doet, zoals hij het heeft gereconstrueerd.

Voortdurende verrassingen
En verder stopt Mitchell nog heel veel meer heerlijks in het verhaal, dingen die je niet eens onmiddellijk opvallen, zoals het toverdrankje dat figuren in sprookjes moeten drinken om onder de betovering van een kwaadwillende wezen te komen, of een terloopse verwijzing naar de schrijver Crispin Hershey, die in The Bone Clocks een redelijk belangrijke (en tamelijk komische) rol heeft. Eén van de andere redenen waardoor je dwangmatig blijft doorlezen (naast je emotionele betrokkenheid bij de vertellers) is dat steeds maar weer blijkt dat datgene wat realiteit lijkt, het helemaal niet is. Mitchell heeft je als lezer steeds weer tuuk en blijft je voortdurend verrassen. Slade House is een reuze spannend en meeslepend verhaal, waarvan je bijna zou willen dat het niet zo kort was. Gelukkig impliceert het einde overduidelijk dat de wereld nog niet verlost is van de meedogenloze onsterfelijkheidsjunkies en dat er dus - joepie! - nog een vervolg in de pen zit.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen! Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Plaats dan s.v.p. een link bij de reacties.

17 opmerkingen:

  1. Weer een topper dus, ik moet nodig weer eens wat van hem lezen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, gauw aan beginnen. Ik vond het echt smullen. Waren er maar meer van dit soort boeken.

      Verwijderen
  2. Ik heb Jacob de Zoet nog liggen (Wolkenatlas ook nog trouwens) maar dit maakt dan weer erg nieuwsgierig, dus hij gaat op de lijst :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je kunt nooit teveel David Mitchells op de lijst hebben, Koen.

      Verwijderen
  3. Reacties
    1. Het leukste is om het dit weekend te lezen, als het de laatste zaterdag van oktober is......

      Verwijderen
    2. Moet lukken, ik heb mijn boek bijna uit. (Spool of blue thread van Anne Tyler, valt me niet mee)

      Verwijderen
    3. nog één hoofdstuk te gaan ... het is weer meesterlijk

      Verwijderen
  4. Hoi Anna, ik heb van veel kanten gehoord dat David Mitchell een geweldige schrijver is. Zelf twijfel ik een beetje. Welk boek van hem zou ik het best kunnen kiezen om mee te beginnen, "Wolkenatlas" of toch een andere? Groetjes, Erik

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik zou met dit boek beginnen, Erik. Volgens de recensenten is dit Mitchells meest toegankelijke boek en daar hebben ze wat mij betreft wel gelijk in.

      Verwijderen
  5. Theepot? Check? Slaperige kat? Check! Vakantie voor de boeg? Check! Het enige wat nog ontbreekt is een warm dekentje en dit boek! Ik ga m dus maar zo snel mogelijk halen, want dit lijkt me ideààl voor de herfstvakantie! Bedankt voor de tip!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Veel plezier alvast, Jacqueline, zowel met het boek als met de vakantie. Mauro, die naast mij zit en zich graag overal mee bemoeit, doet de hartelijke groeten aan de slaperige kat.

      Verwijderen
  6. Ik denk dat ik mezelf ga verwennen in de Kerstvakantie met dit boek, het klinkt als heerlijk verhaal en als het zelfs nog beter is dan The bone clocks (die ik al behoorlijk goed vond) dan heb ik echt iets om me op te verheugen.

    Groetjes.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mitchell heeft zichzelf net wat beter onder controle in dit boek, dus dit is echt smullen.

      Verwijderen
  7. Ik ben er gisteravond in begonnen en heb het net uitgelezen (beetje jammer dat het zo'n prachtige herfstdag was, helemaal niet des Halloweens). Ik vond de eerste vier hoofdstukken heel goed. Het laatste sprak me minder aan, dus ik ben nog een beetje aan het kauwen op wat mijn waardering gaat worden. Maar ik ben blij dat ik geen problemen had om deze Mitchell uit te krijgen, dat geeft toch weer wat hoop voor The Bone Clocks (al begrijp ik dat juist het laatste hoofdstuk de verbinding met dat boek legt).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lezers van The Bone Clocks zullen inderdaad beter snappen wat er aan de hand is in het laatste hoofdstuk en blij het einde anticiperen. Gaat Marinus weer .....?

      Verwijderen
  8. Voila, het is geprogrammeerd als volgende boek voor onze leesclub, wordt vervolgd...

    BeantwoordenVerwijderen