vrijdag 27 januari 2017

De wereld in een zandkorrel

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour.

Ja, dames en heren, het is weer Poëzieweek. Overal in het land gonst het van de gedichten en zelfs in onze eigen dorpsbibliotheek komen dichters op bezoek om ons te trakteren op hun werk.

Om je in de juiste stemming te brengen, krijg je hier een korte selectie uit eigen werk. Geen gedichten, want daar heb ik geen talent voor, maar blogposts over poëzie. Laat je inspireren!

Allereerst zijn hier twee prachtboeken over poëzie.

How to Read a Poem and Fall in Love with Poetry (VS 1999) van Edward Hirsch, is fantastisch. Hirsch doet precies wat de titel van zijn boek belooft. Hij leert je om poëzie te doorgronden en je er door mee te laten slepen.Het boek is een ware schatkist voor iedereen die een oprechte liefde voor poëzie heeft én de Engelse taal goed beheerst. Het is niet een boek om in één adem uit te lezen. Je moet er regelmatig eventjes voor gaan zitten en de tijd nemen om te genieten van dat Italiaanse sonnet of dat bluesgedicht. Je moet bereid zijn om moeite te doen en na te denken en te reflecteren. Je moet geen haast hebben om weer een boek van je lijstje te schrappen, maar je rustig overgeven aan dit boeiende en betoverende boek.

The Heart of the Haiku (VS 2011) van Jane Hirshfield is net zo'n juweel, maar dan alleen gewijd aan de haiku. Vele mensen over de hele wereld schrijven tegenwoordig wel haiku's en een beetje poëzieliefhebber weet dat het een ultrakorte, ultragecomprimeerde dichtvorm van Japanse oorsprong is. Veel minder mensen weten dat de haiku zoals we die nu kennen, weliswaar niet is uitgevonden maar wel is gevormd door de zeventiende-eeuwse Japanse dichter Bashō. De Amerikaanse dichter Jane Hirshfield schreef een schitterend lang essay over de man en zijn werk en leven, en geeft ons tegelijkertijd inzicht in wat een haiku is, wat een haiku doet.

Het thema van de poëzieweek 2017 is humor, daarom hier ook nog twee ontzettend geestige romans over een dichter en over de uitgevers van een poëzietijdschrift.

The Anthologist (VS 2009) van Nicholson Baker een zeer geslaagde en charmante kruising van causerie over poëzie en verhaal van een dichter die vast zit. De verteller is tegelijkertijd heel grappig én de wanhoop nabij. Zijn toon is in een en dezelfde zin nonchalant en gepassioneerd. Een knappe schrijver die daar iets moois van kan maken. De lezer moet wél een bovengemiddelde belangstelling voor poëzie hebben, anders zal dat onderdeel niet landen, maar ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn die net zo van dit boek zullen genieten als ik.

Jammy Dodger (GB 2012) van Kevin Smith is is een heerlijke satire op het gesubsidieerde culturele en intellectuele leven in Belfast in 1988, een tijd waarin alle literaire lezingen aan de universiteit over Sylvia Plath gaan en de meer pretentieuze regisseurs wanhopig op zoek zijn naar experimentele toneelstukken, hoe rauwer en onbegrijpelijker hoe beter. Het is Britse komedie van de betere soort, met veel poëziecitaten en grapjes die het vooral goed zullen doen bij mensen die redelijk zijn ingevoerd in de Britse dichtkunst. Ik heb verscheidene keren zo hard moeten lachen dat de op schoot slapende poes zich een ongeluk schrok en snel weg sprong.

Ben je van plan om een activiteit in het kader van de Poëzieweek te bezoeken? Lees je wel eens poëzie? Wat voor poëzie? En waarom geniet je er van? Of waarom begin je er juist niet aan? Laat het me weten!

O ja, de regels waarmee ik deze blogpost opende vormen het begin van een gedicht van de Engelse dichter William Blake (1757-1827).


9 opmerkingen:

  1. Aan Engelse poëzie ga ik me niet wagen, dat is echt te moeilijk, maar in het Nederlands lees ik tegenwoordig regelmatig een gedichtenbundel :) Het is een grote uitdaging voor me, maar als je eenmaal een paar mooie verzen bent tegengekomen dan zoek je net zo lang verder tot je er weer eentje hebt gevonden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Poëzie,prachtig!Deze boeken gaan zeker op mijn te lezen lijstje.Ik ben al sinds jaar en dag een groot liefhebber.Aangezien ik in mijn derde jaar Engels zit wordt het nu wel tijd dat ik er werk van maak om meer Engelse boeken te gaan lezen naast de artikels op het internet.Engelse poëzie heb ik al meer gelezen met John Keats, Charles Bukowski en T.S.Eliot in mijn top drie.En de nederlandse dichters heb ik een hele resem namen die ik hier niet ga opnoemen,daar deze blog over in het Engels lezen gaat.Keep up the good work zou ik zeggen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn om te zien dat jonge mensen ook nog poëzie waarderen, Daniël. Je hebt een hele brede smaak als je zowel van Keats, Bukowski en T.S. Eliot houdt. Dus aan jou ook: ga vooral zo door!

      Verwijderen
  3. Ik heb wel wat met poëzie, ik heb wat besprekingen op mijn blog staan. Niet van alle bundels die ik in de kast heb staan. Bukowski heb ik ook, prachtig vind ik dat. Dat lees ik in de originele taal. Dat geldt niet overal voor. De sonnetten van Shakespeare heb ik allemaal gelezen, maar daar heb ik een vertaling bij nodig. Verder lees ik toch veel poëzie van eigen bodem merk ik, Slauerhoff, Achterberg, 't Hooft (Vlaams), Oerlemans, Wilmink, Deelder. Buitenlanders als Lorca lees ik in vertaling. Op de verlanglijst staan de gedichten van Paul Celan, best duur als je even googelt...Maar poëzie, ik houd ervan :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jij bent duidelijk ook een liefhebber, Koen. Van de sonnetten van Shakespeare krijg ik ook nooit genoeg. Ik heb er verscheidene van moeten bestuderen tijdens mijn studie, dus ik lees ze in het origineel, maar zijn taal staat toch wel vrij ver af van het huidige Engels, dus verstandig om er een vertaling bij te houden.

      Verwijderen
  4. Op de middelbare school maakte ik kennis met de Zestigers (K. Schippers, Remco Campert en zo) en dat sprak me wel aan. Ik heb nog een ready-made van mezelf bewaard waar ik erg trots op ben :)
    Hans Lodeizen vond ik ook heel mooi, ik heb later nog een eerste druk van Het innerlijk behang gekocht.
    Bij (toen nog) American Discount kocht ik de Selected Poems van Leonard Cohen. Ik sloeg het open en las
    MARITA
    PLEASE FIND ME
    I AM ALMOST 30
    en was verkocht :) Ik ken nog hele stukken van die bundel uit mijn hoofd.
    Verder kocht ik daar Ariel van Sylvia Plath, ook prachtig.
    Van recenter leesdatum zijn gedichten van Jacques Prévert, Vasalis en Reve.
    Op mijn leeslijstje staan Crow van Ted Hughes, te lezen voordat ik aan Grief Is the Thing with Feathers begin; gedichten van Kees Winkler (omdat zijn "Impromptu" me erg aanspreekt) en van Tjitske Jansen (vanwege "Mevrouw Julia").
    Je ziet, ik ben vooral van de "spreektaal"gedichten. Hermetische poëzie is niet aan mij besteed.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh, dat gedicht van Cohen is inderdaad geweldig; zo weinig woorden en zoveel gezegd! Ik hou erg van de poëzie van zowel Sylvia Plath als Ted Hughes, en nu je Prévert noemt: verhip die ik heb nog in een paralleleditie in de kast staan (met op de ene bladzij het origineel en op de tegenoverliggende de vertaling). Die bundel moet ik er gauw eens uithalen.
      Wat betreft 'hermetische poëzie', die moet je wel leren lezen. Ik had geluk dat dat tijdens mijn studie moest. toen was het alsof ik de sleutel tot een schatkamer kreeg. Maar tegenwoordig lees ik vooral korte, eenvoudiger gedichten, meestal uit de bundel met thematisch gerangschikte poëzie die ik een paar jaar geleden heb gekocht en waar ik zo nu en dan eventjes induik.

      Verwijderen
  5. Nog even een aanvulling voor mijn poëzievrienden hier. Gistermiddag ben ik in het kader van het IFFR naar de voorpremière van Paterson geweest, de nieuwe film van Jim Jarmusch. Zo mooi. Hij gaat over een buschauffeur die gedichten schrijft, en over de poëzie van het alledaagse leven, en over de kunst om geluk te vinden in kleine dingen. Over een tijdje ga ik hem nog eens bekijken, want ik weet zeker dat ik allerlei subtiliteiten gemist heb.

    BeantwoordenVerwijderen