Pete McCarthy, The Road to McCarthy (GB 2002)
Reisverhaal, 462 pp.
Pete McCarthy, half Engels half Iers, opgegroeid in Engeland, schreef een paar jaar geleden een heel vermakelijk boek getiteld McCarthy's Bar, waarin hij op verkenning ging in Ierland. In dit nieuwe boek reist hij de wereld af op zoek naar Ieren in het buitenland en belandt aldus in de meest uiteenlopende plaatsen.
Eerste bestemming is Tanger, want daar zetelt een kleurrijk heerschap dat beweert af te stammen van de oude Ierse koningen en het hoofd van de McCarthy-clan te zijn. In New York probeert de schrijver mee te doen aan de St Patrick Day's Parade en moet hij in morsige een kroeg een voorleesavond houden voor footballhooligans. In Tasmanië wordt het verhaal wat serieuzer: daar was midden 19de eeuw een huiveringwekkende strafkolonie, waar niet alleen Ierse vrijheidsstrijders terecht kwamen, maar ook arme sloebers die een onbenullig diefstalletje hadden gepleegd.
Bij wijze van contrast komt McCarthy vervolgens terecht op het relaxte Caribische eiland Montserrat, waar ooit legio Ierse kolonisten woonden. Tenslotte vliegt hij naar de kopermijnen van Butte in Montana en belandt uiteindelijk in het meest geïsoleerde plaatsje van Amerika: McCarthy - een nederzettinkje aan het eind van een lange onverharde weg die uitmondt in een voetgangersbrug, waar ooit de rijkste kopermijn ter wereld was en waar ik in 2005 enkele dagen heb gekampeerd zo realiseerde ik me ineens, toen ik de beschrijving las)!
Pete McCarthy zit vol Britse zelfspot, is precies melig genoeg om echt grappig te zijn en weet een aantal rode draden door zijn verhaal te weven die het boek een zekere samenhang geven. De kroeg speelt net als in het vorige boek een grote rol, wat zorgt voor een hoop hilariteit. Uiteraard heeft dit boek niet de pretentie diepgravende literaire reisverlaggeving te zijn. Maar het heeft me wel heel vaak doen grinniken en soms zelfs hardop doen lachen - een heerlijk boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten