Net zo spannend als deel 1

Suzanne Collins,
Catching Fire (VS 2009)
Roman, 472 pp.
Nederlandse titel: Vlammen


Ik houd er op het moment een wat eigenaardig leespatroon op na. Eerst neem ik een portie Hoogstaande Literatuur tot mij, in de vorm van 20 tot 30 pagina's uit het tweede deel van Prousts A la Recherche du temps perdu, daarna is mentale energie op (want op mijn werk is het momenteel slopend druk) en schakel ik over naar het tegenovergestelde: superlichte kost. Het is net alsof ik na de verfijnde liflafjes & champagne ineens aan de patat met pils ga, maar het is een leespatroon dat me momenteel goed past en er is geen betere patat dan deel 2 uit de Hunger Games trilogie van Suzanne Collins.

Aan het eind van deel 1 was het al duidelijk dat het er nog niet opzat voor hoofdpersoon Katniss Everdeen. Ze had weliswaar een hele slimme truc uitgehaald en zo het vege lijf gered, maar het was te verwachten dat het totalitaire regime van Panem haar de truc niet in dank af zou nemen. Katniss wordt weer gedwongen om aan een gruwelijke realityshow deel te nemen. En weer leefde ik ademloos mee met haar avonturen.


Ik zeg natuurlijk niks over die avonturen, want dat zou het leesplezier kunnen bederven, maar er is wel het nodige te vertellen over de dystopische toekomst die Suzanne Collins heeft gecreëerd. Na een ongespecificeerde milieuramp bestaat Amerika uit de Capitol, waar de stinkend rijke machthebbers gevestigd zijn, en uit 12 districten waar het klootjesvolk woont dat zich uit de naad werkt voor de decadente überconsumenten van de Capitol. De machthebbers houden er, sinds het volk 75 jaar geleden in opstand kwam, een meedogenloze maar effectieve verdeel- en heerspolitiek op na. Ten eerste hebben de districten geen contact met elkaar: om elk district staat een muur die onder stroom staat en elk district weet in feite niet méér van de andere districten dan wat er geproduceerd wordt. Het district van Katniss is bijvoorbeeld een mijnwerkersdistrict, er is een visserijdistrict, er is een elektronika producerend district en alle zijn ze er enkel en alleen op gericht om aan de niet te stillen consumeerdrift van de Capitol te voldoen. The Hunger Games zijn een uiterst slim instrument in deze verdeel- en heerspolitiek. Twee kinderen van elk district worden jaarlijks gedwongen om elkaar uit te moorden, waarna de overblijvende winnaar op pad wordt gestuurd op een overwinningsrondelangs de andere districten, die hem of haar natuurlijk zien als degene die verantwoordelijk is voor de dood van hun kinderen. Alsof honger en armoede niet genoeg zijn om de mensen er onder te houden.

Naast een ijzersterk avonturenverhaal is dit ook een boek dat ons een spiegel voorhoudt - een vervormende spiegel weliswaar, maar toch moet het beeld van een wereld waarin het ene deel veel te veel heeft en zich rot consumeert en het andere deel structureel gebrek lijdt de lezer wel enigszins bekend voorkomen. En ook het fenomeen van het zich verlustigen aan andermans ellende in realityshows en talkshows is ons niet vreemd. Een goede sf-roman hoort dat te doen, vind ik: ons iets vertellen over onze eigen tijd. Als een dergelijke roman dan ook nog zo spannend en meeslepend is dat je hem mist als je hem uit hebt, heb je het als schrijver erg goed gedaan. Zeker als je er een lezer mee treft die niet bijzonder geïnteresseerd is in sf en jeugdliteratuur.

Catching Fire eindigt met een cliffhanger van jewelste en als deel 3 nu te koop was, was ik meteen doorgegaan; maar helaas, het vervolg (dat nog geen naam heeft) komt volgens Amazon pas uit in augustus volgend jaar.