Go Set a Watchman: de satire

De eeuw is nog maar vijftien jaar oud en dit boek wordt nu al de literaire sensatie van de eeuw genoemd. Harper Lee schreef één van de bekendste en meest geliefde Amerikaanse romans ooit, maar gaf aan dat er na To Kill a Mocking Bird nooit weer een roman van haar hand zou verschijnen en trok zich terug uit de publiciteit.

Een onverwachte wending
Opwinding alom dus toen een tweede roman werd aangekondigd, die vorige week werd uitgebracht. Go Set a Watchman is een vervolg op TKaMB en speelt een jaar of twintig later, alhoewel het boek eerder werd geschreven dan TKaMB. Volgens de berichten was dit het boek dat oorspronkelijk aan de uitgever werd aangeboden, maar door hem niet goed genoeg werd bevonden. Op suggestie van de uitgever werkte Harper Lee echter één van de jeugdherinneringen van de hoofdpersoon uit tot een nieuwe roman, en voilà, daar hadden we TKaMB, dat een spectaculair succes zou blijken te zijn.

Een verloren gewaande manuscript
Het manuscript van het oorspronkelijke boek was verloren gegaan, dacht iedereen, totdat het een tijdje geleden onder onduidelijke omstandigheden plotseling weer opdook. De auteur, inmiddels 89 jaar en doof en blind, gaf tot verbazing van de hele literaire wereld toestemming om het te publiceren en zo was daar op 17 juli ineens toch nog een 'nieuwe' Harper Lee-roman.

To hype or not to hype
Het internet explodeerde onmiddellijk met besprekingen en het boek was meteen een spectaculair verkoopsucces. Maar is het ook een literair succes? Om die vraag te kunnen beoordelen kun je (a) zelf het boek lezen en je eigen oordeel vormen, (b) op de besprekingen in de literaire pers afgaan en niet meedoen aan de hype, (c) de samengevatte versie van John Crace in de onovertroffen serie Digested Reads in The Guardian tot je nemen. Ik opteer voor (c). Hier volgt alvast het begin van Crace's satirische samenvatting:

It was an elegantly written first sentence worthy of the most earnest unpublished first novel. Jean Louise sternly repressed a tendency to boisterousness as the train clacked through Alabama. She did, though, allow herself a knowing smile when it came to a halt in the miserable gerrymander of Maycomb that, for many years, she had called home.   “How is Atticus?” she asked.
“His rheumatoid arthritis is playing up,” said Hank.
“Shame your brother died a few years back.”
“Isn’t it just?”
“Will you marry me?”
“No. But I might have an affair with you.”
Jean Louise settled back into a sophisticated New York silence, breathing in the fragrance of the heavy southern air. How she hated everything about this small town with its inbred population and inbred values. As the automobile pulled into the driveway, she saw Calpurnia, her father’s faithful cook, standing by the door.
“I love Negroes,” Jean Louise declared loudly.
“Yessum, Missy Scout. Can I take your bags?”
With an all too familiar sense of foreboding, she inwardly steeled herself in preparation for seeing her father.
“How are you Atticus?”
“I’d be a lot better without the niggers.”

Lees hier verder voor het hele stuk en laat me weten of je nog van plan bent de roman te lezen of dat mogelijk zelfs al hebt gedaan. In het laatste geval ben ik erg benieuwd wat je er van vond.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen! Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Plaats dan s.v.p. een link bij de reacties.