Gezellige tussendoortjes

Ik heb nog steeds een enorme blogachterstand. Allerlei prachtige romans die ik de laatste tijdheb gelezen wachten nog op een bespreking, maar het komt er maar niet van om achter de pc te gaan zitten en iets interessants te schrijven. Daarom eerst maar even een inhaalblogje met tussendoortjes: boeken zonder literaire pretenties die ik puur als amusement las. Daarmee ruim ik in ieder geval weer een stuk of wat titels op van mijn nog-te-bloggen lijst, Ik begin met het bespreken van de (in mijn ogen)  minst interessante en eindig met mijn favoriet. Geef dus niet meteen op bij mijn lauwe reactie op het eerste boek!

Richard Osman,

The Man Who died Twice (GB 2021)

Roman, 422 pp.

Nederlandse titel: De man die twee keer dood ging

 

 

Richard Osman is een razend populaire quizmaster op de BBC en sinds kort ook een razend populaire schrijver van cosy detectives. Zijn eerste, The Thursday Murder Club, denderde binnen de kortste keren triomfantelijk de bestsellerlijsten binnen en deze opvolger doet het ook geweldig. Beide gaan over een stel vitale bejaarden die in een retirement community in het zuiden van Engeland wonen (een soort wijkje met alleen maar pensionado's, als ik het goed begrijp), die in een misdaad verzeild raken en met behulp van een paar sympathieke politiemensen de zaak oplossen en tot een bevredigend einde brengen.

 

Het gegeven van een clubje ouwelui als speurneuzen is leuk gevonden  en leuk uitgewerkt. Osman is vooral goed in het neerzetten van zijn vier heel verschillende bejaarden en in het bedenken van een plot met genoeg vaart en humor om de lezer op aangename wijze bij de les te houden. Verder is het verhaal niet bijzonder origineel, maar dat hoeft voor de meeste mensen ook niet. Hij voldoet aan de verwachtingen die je bij het genre van de cosy detective hebt en dat is voor het miljoenenpubliek van deze romans genoeg. 

 

Zelf vond ik het eerlijk gezegd een heel matig boek en ik vraag me of het ook een bestsller was geworden als de schrijver een onbekende verzekeringsagent of huisvrouw was geweest, om maar wat te noemen. Ik heb het wel uitgelezen, maar stoorde me nogal aan de knullige schrijfstijl. Osman floept de hele tijd van tegenwoordige naar verleden tijd en terug, zonder dat daar een goede reden voor is. Kennelijk is er verder niemand die daar over gevallen is (en zeker zijn uitgever niet), maar mij leidde het af. Voor mij geen Richard Osman meer, dus, maar als je een groot liefhebber van cosy detectives bent en je niet druk maakt om dit soort dingen, dan zou ik zijn boeken zeker eens proberen.

 

Elinor Lipman

Rachel to the Rescue (VS 2020)

Roman, 218 pp.

Niet in het Nederlands vertaald

 

Dit boek is je reinste overbodige fluff. Het is zo lichtvoetig en zo lichtzinnig dat het wegwaait als je ermee naar buiten gaat. Maar het is ook buitengewoon vermakelijk en ik heb er een stel hele leuke uurtjes mee beleefd. Rachel is een jonge vrouw die enigszins per ongeluk als werknemer op het Witte Huis onder Trump is beland. En ze haat Trump. Niet dat ze persoonlijk ook maar iets met hem te maken heeft. Ze werkt namelijk op de archiefafdeling, waar haar taak bestaat uit het weer aanelkaar plakken van alle officiële documenten die the Donald standaard in stukjes scheurt, als hij ze niet meer nodig heeft.

 

In een aangeschoten bui stuurt ze een hele foute e-mail aan een collega waarin ze Trump zwart maakt, en waarbij ze per ongeluk op reply all drukt. De volgende ochtend wordt ze dus op staande voet ontslagen en ruw het gebouw uitgewerkt, waarna ze in opgewonden toestand de weg oversteekt zonder uit te kijken, prompt wordt aangereden en bijkomt in het ziekenhuis. Het gekke is, dat de advocaat van de vrouw die haar aanreed even later langskomt om haar een schadevergoeding aan te bieden - terwijl het ongeluk nota bene Rachels schuld was! Hier zit meer achter, en inderdaad, het blijkt dat de vrouw achter het stuur Trumps oogarts was die hem een bril heeft aangemeten. Dat op zichzelf is natuurlijk al genoeg om Rachel zwijggeld te betalen, want niemand mag weten dat Trump een leesbril nodig heeft. Maar Rachel ontdekt per ongeluk nog meer: Trump heeft een geheime verhouding met deze vrouw! En even later komt Melania daar ook achter!

 

Enfin, dit is een hilarisch verhaal, met idiote verwikkelingen, romantiek en veel humor. Ik vond het alleen jammer dat het zo abrupt eindigde, want op een gegeven moment wordt het 2020, verschijnt onverwacht corona op het toneel en voelt Lipman zich genoodzaakt het verhaal snel af te raffelen. Kennelijk werd ze overvallen door de pandemie en had ze nog verwikkelingen in petto die door de lockdown niet meer mogelijk waren. Jammer dus van dat plotselinge einde, maar verder bere-leuk.

Janice Hallett,

The Twyford Code (GB 2021)

Roman, 384 pp.

Nederlandse titel: De Twyford code

In tegenstelling tot het boek van Richard Osman is dit een zeer origineel en zeer ingenieus misdaadverhaal, dat bovendien meer om de hakken heeft dan alleen een interessante plot. Het bestaat uit de transcriptie van gebeurtenissen en gesprekken, ingesproken door ex-misdadiger Steven Smith in een oude iPhone. Dat lijkt een beetje een gimmick, maar het is om twee redenen relevant. Ten eerste omdat Smithy als kansarme jongere, uit een gezin dat op een gegeven moment alleen nog uit hem en zijn oudere broer bestond, al snel de middelbare school verliet en verdween in een criminele familie die zich over hem 'ontfermde'. Hij heeft pas in de gevangenis wat leren lezen, en schrijven gaat nog steeds niet echt. Uiteindelijk blijkt het feit dat het verhaal is ingesproken ook nog om een andere reden relevant, maar die ga ik hier niet verklappen.

Smithy is nu in de vijftig, wil nooit meer naar de gevangenis en is geobsedeerd door de verdwijning van een lerares die hij had toen hij veertien was en die voorlas uit een boek van Edith Twyford, dat ging over zes kinderen die in de jaren veertig avonturen beleefden en mysteries oplosten. Twyford was ook in 1983 allang uit de gratie vanwege haar politiek incorrecte opvattingen en de oppervlakkigheid van haar verhalen (de kenners zullen nu meteen Enid Blyton herkennen), maar de kansarme jongens en meisjes uit Londen vonden de verhalen geweldig. De verdwijning van de lerares destijds - daar is Smithy inmiddels van overtuigd - heeft alles te maken met de boeken van Edith Twyford en verdomd, gaandeweg komt hij erachter dat Twyford codes in haar boeken verstopte. Waren die wellicht bestemd voor de Nazi's? Is dat de reden dat zijn lerares in 1983 verdwenen is? Wist ze teveel?

Zoals ik al zei, is dit een zeer ingenieus verhaal, waarbij je aanvankelijk lekker op het verkeerde been wordt gezet. Het is daarnaast een mooi portret van een kansarme jongere die bijna vanzelf de Londense onderwereld inrolt en daar bijna niet meer uitkomt. Maar bovenal is dit een hele fijne, onderhoudende puzzel. Warm aanbevolen voor de liefhebbers.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.