Onvolmaakte mensen in de bush van Australië

Kate Grenville,
The Idea of Perfection (Australië 1999)
Roman, 401 pp.
Nederlandse titel: Dromen van volmaaktheid


We zijn in Karakarook, een klein plaatsje in New South Wales, Australië. Er zijn zojuist, apart van elkaar, twee vijftigers uit Sydney gearriveerd. Douglas Cheeseman, een niet al te vlotte techneut met flaporen, komt de nieuwe brug aanleggen en de oude afbreken. Harley Savage, afstandelijk type met drie mislukte huwelijken op haar conto, komt de bewoners professionele hulp geven met het opzetten van een pioniersmuseumpje.

Douglas en Harley voelen zich geen van beiden op hun gemak in het dorp waar iedereen op iedereen let en zouden allebei het liefst weer anoniem in Sydney zijn, maar afgezien van een toevallig botsinkje is er aanvankelijk geen contact tussen de twee. Ze gaan aan de slag met waarvoor ze zijn gekomen. Als derde personage is er Felicity, de vrouw van de bankdirecteur, wier hoofd net zo leeg is als haar leven en die ervan overtuigd dat de slager verliefd op haar is. Felicity is geobsedeerd door perfectie: alles in haar leven moet er perfect uitzien en dat geldt met name voor haar uiterlijk.
Kate Grenville (genomineerd voor de Booker Prize met The Secret River) weet precies hoe ze plaatsen en mensen tot leven moet brengen. Je voelt als lezer de verzengde hitte van Karakarook, je hoort de exotische vogels en je ziet de stoffige, verlaten hoofdstraat. De hoofdpersonen zijn meteen levensecht, met al hun onhandigheden, hun al te menselijke twijfels en de onzekerheden waar iedereen last van heeft.
Douglas en Harley maken vaagjes kennis, maar Harley heeft het te druk met het op afstand houden van de plaatselijke straathond die haar als nieuwe bazinnetje heeft uitgekozen om geïnteresseerd te raken in een verlegen ingenieur die niks zo boeiend vindt als beton.
En zo ontwikkelen zich geleidelijk een plot en een beeld van Karakaroo en van de hoofdpersonen. Felicity met haar streven naar het perfecte uiterlijk dient daarbij als een contrast voor Douglas en Harley. Douglas is als de oude houten brug: onhandig en onvolmaakt, maar met een zekere knoestige aantrekkingskracht voor wie heel goed kijkt. En Harley is als de quilts die ze maakt en met veel succes verkoopt: de schoonheid ervan zit hem in de niet direct opvallende manier waarop lichte en donkere lapjes zijn geordend.
In Karakaroo leren ze om op een andere manier naar zichzelf en hun omgeving te kijken:

"You did not just pick out the best bits of life. You took the whole lot, the good and the bad. You forgave people for being who they were, and you hoped they would be able to forgive you. Now and again you were rewarded with the small pleasure of being able to laugh, not uproarishly but genuinely, at a small witticism offered by someone who was usually a bore." (p. 179)

Ik ben blij dat ik Kate Grenville heb ontdekt. Haar inzicht in mensen en menselijke verhoudingen is erg sterk en haar karakteriseringen zijn raak. Ik vond alleen Felicity niet volledig overtuigend, maar haar interacties met de slager zijn wel erg amusant, vooral als je al lezer beter door begint te krijgen wat er aan de hand is dan Felicity zelf. In ieder geval heb ik dit boek met zoveel plezier gelezen, dat ik zeker meer van Kate Grenville aan ga schaffen.