Dood van een ijskonijn

Louise Penny,
A Fatal Grace (Canada 2006)
Roman, 332. pp.
Nederlandse titel: IJskoud, Britse titel: Dead Cold


Wat doe je als je voor de tweede keer in één winter geteisterd wordt door een heftige en langdurige buikgriep? Juist! Je grijpt naar een fijne detective. De vorige misdaadroman van Louise Penny was prima bevallen, dus dit leek me hét moment voor nummer twee in de serie rond Inspecteur Gamache. Wat blijkt echter? Dit deel speelt rond de kerst en verdorie, die Frans-Canadezen doen niks anders dan de verrukkelijkste gerechten klaar maken en opdienen. Om de haverklap zitten ze in de bistro en genieten ze van het met veel zorg klaargemaakte eten van het homostel Olivier en Gabri. Fijn, hoor, als je op vruchtensap leeft en al bijna over je nek gaat als je de kat eten moet geven. En toch ben ik door blijven lezen, want het verhaal had me vanaf het begin beet met deze ijzersterke openingszin: "Had CC de Poitiers known she was going to be murdered she might have bought her husband, Richard, a Christmas gift."

Dit boek speelt net als het vorige in het idyllisch uitziende dorpje Three Pines, dat er dankzij een dik pak kerstsneeuw nóg idyllischer uitziet dan normaal. Maar helaas, ook hier wonen moordenaars. Werd in het vorige deel een onderwijzeres vermoord die bij iedereen geliefd was, nu is het slachtoffer een vrouw aan wie iedereen, maar dan ook iedereen de schurft had, niet alleen haar gekoeioneerde man en dochter, maar ook de dorpelingen. Als er iemand het predicaat 'ijskonijn' verdiende dan was het wel CC. CC zelf was ervan overtuigd dat ze op het punt stond om het helemaal te maken. Haar revolutionaire oosterse filosofie 'Li Bien' zou de nieuwe Feng Shui worden en met de bijbehorende woninginrichtingspulletjes zou ze Martha Stewart met gemak naar de kroon steken. Totdat ze op onwaarschijnlijk ingenieuze wijze geëlektrocuteerd wordt. Zo ingenieus dat zelfs Inspecteur Gamache uit Montreal aanvankelijk niet weet waar hij moet beginnen.

In mijn bespreking van Louise Penny's eersteling schreef ik al dat ik de medemenselijkheid en de integriteit van Gamache een verademing vond na de gewelddadige en sadistische moordverhalen die het momenteel zo goed doen. In dit deel krijgt Gamache het heel moeilijk bij de politie juist vanwege die integriteit. Maar dat is niet zijn enige probleem: de jonge rechercheur Yvette Nichol uit deel 1 wordt tot ieders verontrusting weer aan zijn team toegevoegd. Nichol is ambitieus, ongelukkig, sociaal onhandig en ronduit onsympathiek en Gamache heeft sterke vermoedens dat haar gedwongen aanwezigheid alles te maken heeft met het feit dat hij ernstig uit de gratie is binnen zijn eigen organisatie. Waarom hij precies uit de gratie is, wordt slechts geleidelijk aan onthuld, net zoals geleidelijk aan onthuld wordt waarom CC de Poitiers met alle geweld in Three Pines wilde wonen, wat het verband is met de dood van een zwerfster in Quebec en wat de drie oude dames Émilie, Beatrice en Kaye voor hem geheim houden. En uiteraard lost Gamache de moord op CC de Poitiers op.

Ook dit is weer een sfeervolle misdaadroman, waarbij de verwikkelingen rond Gamache zelf mij waarschijnlijk over niet al te lange tijd naar het volgende deel zullen doen grijpen, want ik wil toch wel graag weten of het hem gaat lukken zich uit het rond hem gesponnen web te bevrijden en of Yvette Nichol nu haar verdiende loon krijgt, óf eindelijk eens een beetje menselijker wordt.

PS Aarzel om niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen!