Een dodelijke kerk

Arturo Pérez-Reverte,
The Seville Communion (Spanje 1995)
Roman, 352 pp.
Vertaald uit het Spaanse in het Engels door Sonia Soto
Nederlandse titel Het trommelvel


Paniek in het Vaticaan. Een buitengewoon slimme hacker is doorgedrongen tot de persoonlijke computer van de Paus en heeft daar een cryptische boodschap achtergelaten: iets over een kerk in het Spaanse Sevilla die mensen doodt om zichzelf te verdedigen. Pardon? Vader Lorenzo Quart, van het Instituut voor Externe Zaken, wordt op onderzoek uitgestuurd. Hij is priester, lang en knap, en ziet zichzelf als een eenzame kruisridder die de bevelen van het Vaticaan uitvoert. Niemand moet hem in Sevilla, vooral de aartsbisschop niet, maar het is hem al gauw duidelijk wat er aan de hand is. Een slimme zakenman wil de aftakelende barokkerk van Onze Lieve Vrouwe van de Tranen opkopen en met de grond gelijk maken, om het gebied op lucratieve wijze te herontwikkelen, een ontwikkeling waar verscheidene rijke partijen nog rijker van zullen worden. Alleen de beide priesters en een stel arme oude vrouwtjes lijken tegen te zijn. En het kerkgebouw zelf natuurlijk, want er zijn onlangs twee personen omgekomen door ongelukken in het gebouw, waar de politie niks verdachts aan heeft kunnen ontdekken. Het werk van de hand van God dus? De aartsbisschop gelooft er niks van. "We zitten hier niet in een Stephen King boek," laat hij minachtend weten.

The Seville Communion is een zeer onderhoudende roman, met sfeer en humor en een geraffineerde plot. Het begint meteen al goed, met de pittig geschreven dialogen tussen de diverse bureaucraten in het Vaticaan, die er allemaal op uit zijn om elkaar de macht af te snoepen. Maar nog leuker wordt het in Sevilla, waar onderknuppels van onderknuppels op plannetjes zinnen om het kerkgebouw in handen te krijgen en waar adellijke dames niet altijd zijn wat ze lijken. Het meest komische trio van wannabe misdadigers dat ik ooit ben tegen gekomen zwalkt al klunzend door dit boek: een immens dikke nep-advocaat in een wit pak dat altijd onder de sigarenas zit, een verlopen flamencozangeres op leeftijd die taant op lang vergane glorie en een mislukte stierenvechter annex bokser die de rol van kleerkast vervult. Ze zijn cliché's van de Spaanse ziel, maar hebben dat zelf niet in de gaten, waardoor ze zowel komisch als tragisch zijn.

Maar er is ook een meer serieuze noot. Wat vertegenwoordigt zo'n kerkgebouw? Voor de één is het een begerenswaardig vastgoedobject, voor de ander herbergt het dierbare herinneringen uit een glorieus verleden en voor een klein groepje is het niets minder dan een toevluchtsoord van troost en gemeenschapszin. En Vader Quart? Die kiest natuurlijk geen partij. Hij is immers slechts een soldaat die zijn superieuren gehoorzaamt en uitzoekt wat er precies aan de hand is, zodat de zaak daarna zo geruisloos mogelijk de doofpot in kan. Voor bevlogen collega-priesters heeft hij geen tijd. Hij beziet Vader Ferro, de recalcitrante en boerse priester van Onze Lieve Vrouwe van de Tranen, met weinig mededogen:

Father Ferro was the character at the end of the bar who drinks quietly while everyone else is shouting, then suddenly shatters a bottle to shatter you throat.

Maar een aantal mensen doet zijn uiterste best om deze perceptie van Vader Ferro te veranderen. Of ze daarin slagen...? Pérez-Reverte is behoorlijk cynisch over het instituut kerk en zijn machtshebbers, maar niet perse over de medemenselijkheid die het ook vertegenwoordigt; een medemenselijkheid die worstelt om het hoofd boven water te houden temidden van het hectische gekrakeel rond macht en gewin. Iets wat trouwens van alle tijden is.

Net als het helaas zo matig verfilmde De Club Dumas hebben we hier ook weer een heel fijn mysterie met een originele, intelligente plot en een waaier aan personages die met groot gemak de aandacht van de lezer vasthouden. Waren er daar maar meer van.

PS Aarzel om niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen!