Holadiejee, wat hebben we een lol

Dimitri Verhulst,
De laatste liefde van mijn moeder (België 2010)
Roman, 235 pp.



Vol goede moed begon ik aan dit boek. Dat Dimitri Verhulst kon schrijven wist ik al van De laatkomer, een villeine zwarte komedie waar ik erg van had genoten. En dit verhaal begon ook best veelbelovend. Het is begin jaren tachtig, en de arme Martine is getrouwd met een waardeloze dronkenlap, waar ze een zoontje van elf mee heeft, genaamd Jimmy. Maar waarachtig, eindelijk lacht het geluk haar dan toch toe in de vorm van fabrieksarbeider Wannes, een brave jongere man die nog bij zijn moeder woont en die haar meeneemt op vakantie. Vakantie! Alsof het niet wonderschoon genoeg is dat hij een baan heeft, niet zuipt en niet slaat. De vakantie wordt na veel dubben een busreisje naar het Zwarte Woud en eventjes kan Martine haar geluk niet op.

Ze voelde de zon gezapig branden op haar armen, dacht daarbij nog niet aan huidkanker, nipte van haar kop koffie en was gelukkig, misschien wel op het hoogtepunt van haar leven.
Toen vroeg haar zoon Jimmy verveeld of ze nog lang zouden blijven zitten op dat terras en was Martine al over haar hoogtepunt heen.

Ondankbaar
Ach jee. Jimmy deelt het geluk van zijn moeder geenszins. Hij wil niet plotseling een nieuwe vader. Martine heeft immers na de aftocht van haar zuipende echtgenoot al een stuk of vijf nieuwe geliefdes versleten en Jimmy heeft het nu wel gehad met al die kerels. Jimmy stelt dus een daad en weigert om Wannes met 'vader' aan te spreken tijdens de reis, zodat de droomvakantie al gauw in een hoop geruzie ontaardt, zoals wel vaker met gezinsvakanties waarbij men ineens 24 uur per dag met elkaar opgescheept zit. Onze nieuwe papa reageert daar weinig genuanceerd en zonder enig begrip op. "‘Het is een ondankbaar kind!’, vond Wannes. ‘Je ziet dat het niet van mij is!’"

Koekoek
Maar Verhulst houdt manhaftig de jolijt er in. We zijn tenslotte met een buslading burgerlijke proleten op een uitstapje naar het Zwarte Woud en dat gaan we even helemaal uitmelken. Dat doen we onder meer met een bezoek aan een destijds geheel nieuw verschijnsel, te weten een McDonald's (waarna Wannes (haha!) aan de schijterij raakt), en met een excursie naar een koekoeksklokkenfabrieken, waarbij er om de twee zinnen 'koekoek!' klinkt (haha!). Vanzelfsprekend is er ook een lollige chauffeur die om de twee zinnen een grapje maakt:

‘Zo beste mensen, welkom allemaal. Mijn naam is Rudy en mijn taak is het jullie veilig af te zetten in het Zwarte Woud. Uit mijn contract heb ik niet kunnen opmaken of het ook mijn taak is jullie weer veilig thuis te brengen, maar wees gerust, ik zal mijn uiterste best doen.’
      Het was van dattum: een grapjurk!
      Reisbegeleiders en stadsgidsen, daar trof je de grootste zichzelf geestig vindende humoristen onder.
      ‘Als jullie muziekcassettes hebben, aarzel dan niet om die aan mij te geven. Dan kan ik ze door mijn raam naar buiten gooien. Haha, grapje.'

Herkenbaar en leuk geschreven, maar ook een beetje afgezaagd, vond ik.

Opel Kadet
De enige echt betekenisvolle gebeurtenis is Jimmy's ontmoeting met een reisgenote van veertien uit een wat ander milieu, die hem voor het eerst doet beseffen dat er meer in het leven is dan drank, vet eten en een nieuwe Opel Kadet. Maar de ontmoeting en het meisje blijven allebei bungelen en pas in een hele wonderlijke en geforceerd aandoende epiloog, die zich in de toekomst afspeelt als Jimmy een jaar of tachtig is, blijkt hoezeer zij van beslissende invloed op zijn leven zijn geweest.

Smaken verschillen
De laatste liefde van mijn moeder wordt bevolkt door personages opgetrokken uit bordkarton. Het ene cliché wordt op het andere gestapeld en de schrijnendheid die er is in de levens van Jimmy en Martine, verdwijnt onder de onderbroekenlol en een schrijfstijl stijl die in het begin oprecht grappig is, maar daarna steeds vermoeiender wordt. Niet echt mijn boek dus. Maar ik zeg er eerlijk bij dat ik nadat ik het uit had, toch eens ben gaan opzoeken wat anderen ervan vonden, en toen bleek opvallend genoeg dat de krantenrecensies er net zo over dachten als ik, maar dat de meeste bloggers er juist wel plezier aan hadden beleefd. Smaken verschillen nu eenmaal.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.