Intro of extra?

Susan Cain,
Quiet: The Power of Introverts in a
World That Can't Stop Talking (VS 2012)
Psychologie, 352 pp.
Nederlandse titel: Stil: de kracht van introvert
zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen


Ik ben een ambivert. Ik had nog nooit van die term gehoord, maar dat was de uitslag van het testje dat ik deed op de website van Susan Cain om uit te vinden of ik nou een introvert of een extravert ben. Bij andere testjes op persoonlijkheidskenmerken scoorde ik steeds ongeveer 50% op introversie en 50% op extraversie, en nu weet ik dus hoe dat heet: ambivert. Ik neem dat soort testjes nooit erg serieus (ik geloof er niks van dat je met een momentopname in de vorm van een vragenlijstje iemands karakter even kunt samenvatten), maar stiekem vind ik ze toch wel leuk. En uit deze uitslag blijkt in ieder geval dat introversie en extraversie geen absolute waarden zijn, maar zich op een spectrum bevinden. Susan Caines interessante en zeer leesbare boek gaat over de introverte kant van dat spectrum. Introverte types zijn worden niet zo gewaardeerd in de VS en Caine legt eerst uit hoe dat zo gekomen is, en laat vervolgens uitgebreid zien waarom dat onterecht is.

Verkooppraatjes
In de negentiende eeuw waren bescheidenheid, een voorliefde voor nadenken en het vermogen om te luisteren in de VS nog deugden. In het Verre Oosten zijn ze dat nog steeds, maar in de VS allang niet meer. Een vlotte persoonlijkheid, uitbundigheid, nadrukkelijke aanwezigheid, een grote hang naar gezelschap en naar lekker kletsen, het zijn allemaal karaktereigenschappen die in de VS (en ook hier) zeer op prijs gesteld worden en over het algemeen worden gezien als voorwaarden voor goede leiders.  De verering ervan begon in de tijd dat in de VS de industrie en de handel alles overnamen, toen materieel succes het hoogste in het leven werd, en de 'salesman' tot het ideaal werd gebombardeerd. De culminatie daarvan zien we in de verkiezing van de huidige president, de ultieme verkoper, die niks moet hebben van introspectie en voor wie luidruchtig en opzichtig materialisme het hoogste goed is. Ook op sociale media wordt de extraverte persoon verheerlijkt: je scoort geen likes met een zaterdagavond thuiszitten met een dik boek en de poes op schoot.

Fabeltje
Maar Cain breekt een lans voor introversie en doet dat op overtuigende wijze. We hebben introverte mensen namelijk net zo hard nodig als extraverte types en het is zelfs een fabeltje dat introverte mensen geen goede leiders kunnen zijn. Een wetenschapper die een analyse maakte van de meest succesvolle bedrijven en hun leiders, vond bijvoorbeeld dat

[e]very single one of them was led by an unassuming man [...]. Those who worked with these leaders tended to describe them with the following words: quiet, humble, modest, reserved, shy, gracious, mild-mannered, self-effacing, understated. The lesson, says Collins, is clear. We don’t need giant personalities to transform companies. We need leaders who build not their own egos but the institutions they run.

Een goede leider is namelijk in staat om goed te luisteren naar zijn mensen, de enige manier om van hen te leren. Een goede leider hoeft aan de andere kant ook niet de hele tijd omringd te zijn door anderen en als een idioot te netwerken, maar neemt tijd voor zichzelf om op te laden, want juist dan komen de meest creatieve ideeën.

Kantoortuinen
Dat laatste geldt trouwens ook in het algemeen en dan is het wrang dat de manier waarop tegenwoordig kantoren georganiseerd worden daar helemaal geen recht aan doet. In de moderne kantoortuin word je geacht de hele tijd omringd te zijn door collega's en aan de lopende band met iedereen te kwekken. Nu zijn er zeker mensen die daar goed in gedijen, maar voor heel veel werknemers is zo'n werkomgeving slopend en contra-productief. Dergelijke kantoren zijn helemaal ingericht op de uitgesproken extraverte medewerker, terwijl de meeste mensen helemaal niet uitgesproken extravert zijn.

Open-plan offices have been found to reduce productivity and impair memory. They’re associated with high staff turnover. They make people sick, hostile, unmotivated, and insecure. Open-plan workers are more likely to suffer from high blood pressure and elevated stress levels and to get the flu; they argue more with their colleagues; they worry about coworkers eavesdropping on their phone calls and spying on their computer screens. They have fewer personal and confidential conversations with colleagues. They’re often subject to loud and uncontrollable noise, which raises heart rates; releases cortisol, the body’s fight-or-flight “stress” hormone; and makes people socially distant, quick to anger, aggressive, and slow to help others.

Het is niet voor niks dat ik tegenwoordig een dag in de week thuis werk. Het is de enige manier voor mij om mijn werk af te krijgen en om mijn werk goed te doen. Nu weet ik ook waarom: het is de introverte kant van mijn persoonlijkheid die dat nodig heeft.

Ondergesneeuwd
Iets soortgelijks als voor kantoren geldt evenzeer voor het onderwijs. Doordat er tegenwoordig zoveel in teamverband gewerkt moet worden, sneeuwen de opvattingen van de bescheiden, introverte leerlingen volledig onder. De extraverte leerling treedt immers de hele tijd op de voorgrond, terwijl het helemaal niet zo is dat die perse de beste ideeën hoeft te hebben. Integendeel zelfs, want de naar binnen gekeerde leerling is ook meestal de leerling die een rijk intellectueel leven heeft en graag en goed overal over nadenkt. Maar welke ideeën worden overgenomen? Juist: die van de spontane enthousiaste praatgrage extravert. Ook hier ziet Cain weer het primaat van het bedrijfsleven:

The cooperative approach has politically progressive roots—the theory is that students take ownership of their education when they learn from one another—but according to elementary school teachers I interviewed at public and private schools in New York, Michigan, and Georgia, it also trains kids to express themselves in the team culture of corporate America. “This style of teaching reflects the business community,” one fifth-grade teacher in a Manhattan public school told me, “where people’s respect for others is based on their verbal abilities, not their originality or insight. You have to be someone who speaks well and calls attention to yourself. It’s an elitism based on something other than merit.”

Wijsheid uit het Oosten
Lang niet iedereen is een echte extravert, maar de westerse maatschappij is wel heel erg op ingericht op dit type. Dat is jammer, want dit type mensen kan veel meer bijdragen aan de maatschappij als er ook rekening wordt gehouden met hun persoonlijkheidstype. Wat dat betreft kan het helemaal niet zoveel kwaad om ook eens naar de Chinezen en de Japanners te kijken, die bescheidenheid hoog in het vaandel hebben.

Don is Chinese-American, and recently he worked a summer job in China. He was struck by how different the social norms were, and how much more comfortable he felt. In China there was more emphasis on listening, on asking questions rather than holding forth, on putting others’ needs first. In the United States, he feels, conversation is about how effective you are at turning your experiences into stories, whereas a Chinese person might be concerned with taking up too much of the other person’s time with inconsequential information.

En u, lezer?
Cain, die zichzelf ook tot de introverte types rekent, heeft een mooi opgebouwd pleidooi voor meer waardering voor introversie geschreven, onderbouwd met veel levendige interviews met wetenschappers en gelardeerd met concrete voorbeelden om haar betoog te illustreren. Nu denk ik trouwens dat de lezers van mijn blog niet echt overtuigd hoeven te worden. De meeste zitten ongetwijfeld ook veel in hun hoofd (zoals dat tegenwoordig heet, en wat geacht wordt slecht voor je te zijn) en een zaterdagavond met een goed boek vinden ze vast net zo zalig als ik. Ik verwacht daarom dat zij zich grotendeels aan de introverte kant van het spectrum bevinden. Als je het testje hierboven ook hebt gedaan en de resultaten wilt delen, ben ik benieuwd hoe je hebt gescoord - zodat ik kan kijken of mijn aanname klopt.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.