Jacob Ross,
The Bone Readers (Grenada 2016)
Roman, 270 pp.
Niet in het Nederlands vertaald.
Veel mensen doen schamper over literaire prijzen. Daar hebben ze het volste recht toe, maar zelf zie ik ze als een mooie manier om een goed boek onder de aandacht te brengen dat daar anders wellicht aan ontsnapt was. Zo denk ik niet ik dat ik gauw aan een roman van Jacob Ross was begonnen als ik niet in The Guardian had gelezen dat hij met dit boek een literaire prijs had gewonnen. Ross, die alweer jaren in Engeland woont, is geboren en getogen op het Caribische eiland Grenada en The Bone Readers speelt zich af op het fictieve Camaho dat daar opvallend veel op lijkt. Het maakt ijzersterk gebruik van de couleur locale en van de plaatselijke cultuur; de dialogen zijn bijna allemaal in het lokale dialect, dat verrassend genoeg prima verstaanbaar is, en dat ervoor zorgt dat de personages zó van de pagina afspatten. Het geeft het boek ook zijn geheel eigen ritme, zijn eigen poëzie.
Hoofdpersoon is Digger, een jongeman met een goed stel hersenen en een liefde voor lezen, maar geen cent te makken voor een fatsoenlijke opleiding. Zijn moeder is jaren geleden 'verdwenen' en hij is grootgebracht door zijn grootmoeder, want vader was niet beschikbaar. Deze was immers al getrouwd, een machtige man (hoofdcommissaris van politie), die een buitenkind had verwekt bij het dienstmeisje en daar openlijk voor uitkwam, want hoe meer buitenechtelijke kinderen hoe meer status. A man fathering a brood in every parish – with a different woman for each child – was no scandal on Camaho. In fact, it was a source of envy in other men. A father ignoring the existence of his offspring was as much a part of life as hot sun was. My own father was proof of that. But a man killing the mother of his child was a different matter altogether.
Digger komt veel buitenechtelijke kinderen tegen op zijn speurtocht naar het lot van zijn moeder. En schokkend veel seksueel misbruik van minderjarigen, met name bij het sekteachtige kerkgenootschap waartoe ook zijn oma behoorde. Het zoeken naar zijn moeder is echter niet zijn hoofdactiviteit. Digger wordt door een alcoholistische maar bevlogen rechercheur op tamelijk onorthodoxe wijze geworven voor zijn eigen speciale onderzoeksteam en wordt samen met een vrouwelijke collega de zaak van een andere vermiste persoon ingesleurd, die van Nathan, een jongeman die een paar jaar geleden verdween. De oude rechercheur die Digger bij de recherche aanneemt, gaat sterk af op instincten die scherp geworden zijn door leeftijd en ervaring. Op die manier ziet hij dat Digger een bijzondere gave heeft voor recherchewerk, en zijn instincten vertelden hem destijds ook dat Nathan niet gewoon is weggelopen, maar dat er een misdaad achter zit. Digger - die alleen maar bij de politie gaat, omdat hij dringend geld nodig heeft en hij het bovendien ziet als een mooie gelegenheid om het lot van zijn moeder te achterhalen - erft uiteindelijk deze obsessie voor de zaak van Nathan en zo ontdekt hij dingen over de eilandmaatschappij die andere mensen liever bedekt hadden willen houden.
Voor een roman die in 2016 gepubliceerd is, is het thema van misbruik door machtige mannen ineens actueler dan ooit. Maar daar moet je The Bone Readers niet in de eerste plaats voor lezen. Lees het voor de humane, complexe personages, zoals Digger en zijn naaste collega's, die allemaal last hebben van hun eigen menselijke feilbaarheid, maar zich niet laten meesleuren door de drek die ze tegen komen. Lees het voor het net zo complexe portret van een Caribisch eiland dat er op de ansichtkaarten uit ziet als een tropisch paradijs, maar waar geheimen als etterende zweren de maatschappij van binnenuit wegvreten. Lees het omdat het een pageturner is, waar niet alles uitgespeld wordt, maar waar de schrijver van zijn lezer meedenken verwacht. Lees het voor het psychologisch inzicht, lees het voor de filmische beschrijvingen en lees het voor de mooie taal.
PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.
Ik vind het altijd mooi als een goed portret van de geschiedenis en/of cultuur van een plek een goed verhaal niet in de weg staat. Of andersom! Dit klinkt als een boek dat ik mooi zou vinden, dus ik zet het op het lijstje.
BeantwoordenVerwijderenWat literaire prijzen aangaat, ik vind het vaak een mooie aanbeveling en het brengt inderdaad bepaalde schrijvers onder de aandacht die je anders niet zou hebben gelezen, maar soms vraag ik me wel af waar een literaire prijs op gebaseerd is, want dan vind ik het echt niet zo heel goed. (en dan heb ik ook nog het gevoel dat ik het verkeerd zie! :-) )
Groetjes,
Ook literaire prijzen zijn voor een groot deel subjectief. Soms snap ik het ook niet, maar ik blijf het toch een mooie bron voor aanbevelingen vinden.
Verwijderen