Peru, door de Cordillera Blanca

Peru zonder de Nazcalijnen, zonder Cusco en zonder  Macchu Picchu: kan dat? Is er verder nog wat te zien dan? Nou, reken maar. Als je in alle rust, zonder hordes andere toeristen, wilt genieten van ongelooflijk mooie bergen, als je geïnteresseerd bent in hoe de Inca's (dat wil zeggen hun nazaten) nu leven, als je het niet erg vindt om je fors in te spannen en in de vrieskou te kamperen, dan is de Cordillera Blanca een fantastische bestemming.

Reisgegevens Periode: juli-augustus 2002 Soort reis: geoganiseerde wandeltrektocht met bagagevervoer door ezels Organisatie: SNP Accommodatie: pension, vrij kamperen Bezocht: Lima, Huaraz e.o., Cordillera Blanca (rond de berg Alpamayo) Weer: overdag meestal droog en meestal niet te warm, 's nachts erg koud

Hoog in de Cordillera Blanca.

Wonderschone bergen

In het centrale deel van Peru, met als uitvalsbasis het stadje Huaraz, ligt de hoogste bergketen van het land: de Cordillera Blanca. Waarom deze bergketen "blanca" (wit) wordt genoemd, blijkt wel uit de foto hierboven. Overal word je omringd door de besneeuwde toppen die aan een berglandschap zijn grootste schoonheid geven. Hoogste top is de Huascaran; met 6768 meter kan deze zich natuurlijk niet meten met de achtduizenders van de Himalaya, maar als je adembenemend uitzichten ook genoeg vindt, doet de Andes niet onder voor de Himalaya.

Omdat de Andes midden in de tropen ligt, heb je zelfs op grote hoogte nog weelderige, exotische vegetatie. Voorbij een bepaalde hoogte vind je er echter voornamelijk nog puna, gelig vlijmscherp gras dat in grote pollen groeit en dat het dragen van korte broeken bepaalt ontmoedigt.

In het gebied waar wij rondtrokken waren geen wegen, wel ezelpaden. We liepen dus op onze eigen twee benen en hadden 25 ezels mee voor de bagage, inclusief tenten en voedsel.

Arbeidsonrust in de Andes: stakende bagage-ezel

Dat deze ezels er bovenop een pas wel eens genoeg van kregen, kun je zien op de foto links. Voor de zekerheid waren er ook twee paarden mee waar je op mocht als je ziek, zwak of misselijk was. Hier werd dankbaar gebruik van gemaakt. Zelf had ik me voorgenomen om de hele tocht op eigen kracht te doen, maar helaas.... Ik ben de hele tijd snipverkouden met keelpijn geweest, had daarom ondanks mijn hardlooptraining regelmatig last van ademnood en zag de allerlaatste pas niet meer zitten. Toen mocht ook ik een eind op één van de paarden, tot op ongeveer eenderde. De rest heb ik voetje voor voetje samen met een solidaire reisgenote afgelegd, door vrijwel iedereen ingehaald, ondanks onze aanvankelijke voorsprong. Op de pas begon het te hagelen, maar ik was er tenminste en de afdaling was een makkie. Het paard heb ik uitbundig omhelsd.

 Zo zag het er bij één van onze kampeerplekken uit - 
helaas alleen met koud stromend water

Ingemaakt

Het is altijd grappig als je als toerist net zo'n bezienswaardigheid voor de autochtonen bent als zij voor jou en je elkaar wederzijds aan kunt gapen. Dat geeft toch iets meer gevoel van gelijkheid. In het gebied waar wij rondtrokken, werd men duidelijk niet overspoeld door buitenlandse reizigers en waren wij een interessante attractie, wat wel bleek toen we een dorpje met een middelbare school binnen wandelden. Dat veroorzaakte zo'n opwinding, dat de lessen werden stopgezet en er prompt een volleybaltoernooi Nederland-Peru werd georganiseerd. Het zal wel geen verrassing zijn dat Nederland ondanks enorm enthousiasme geheel werd ingemaakt - en dat zelfs zonder dat ik meespeelde. Een paar dorpen verderop gingen we nog een voetbalwedstrijd aan, maar ook daar mochten grootse inzet en verhitte toewijding niet baten: wederom een nederlaag. Onze spelers zullen eerst een intensieve hoogtestage van verscheidene weken moeten doen, voordat ze zich op 4.000 meter zelfs maar met Peruaanse schoolkinderen kunnen meten.

Mode  Een attractie apart waren de hoeden in het dorpje van Pisgobamba en omstreken. Werkelijk iedereen - van peuter tot bejaarde, van schaaphoedster tot maïsverbouwer - droeg dezelfde vaalwitte vilten hoed. Het aardige is dat men kennelijk ook in Andesdorpjes de individuele toets belangrijk vindt, zodat elke hoed net weer anders geplooid was. Hiernaast vind je dit principe fraai geïllustreerd door drie modebewuste jonge Pisgobamba-inwoners.

Verse sapjes op de markt van Huaraz.

Kleedjes in Huaraz Acclimatiseren vóór en bijkomen na de tocht deden we in Huaraz, een stadje in de bergen dat veelal als uitvalsbasis voor tochten in de Cordillera Blanca dient. Hoewel de architectuur er met geen mogelijkheid fraai of schilderachtig is te noemen, is het stadje zeer de moeite waard vanwege de uitgebreide markt. Dat is namelijk waar tout Huaraz en omgeving zijn spullen koopt en verkoopt en dat is waar je volop mensen kunt kijken. De ene marktvrouw ziet er nog fraaier uit dan de andere. Er zijn aardappelen in allerlei onwaarschijnlijke maten en soorten, er is gele, witte, zwarte en roodbruine maïs en er zijn .......... kleedjes. Eindeloos veel kleedjes in diverse maten en alle mogelijke felle kleuren. Ik heb zelf de verleiding kunnen weerstaan, maar mijn reisgenoten waren niet te stuiten en hebben er een dag lang stapels van in lopen slaan en zitten nu thuis allemaal te genieten van hun vrolijk uitziende tafels en muren.

Marktvrouw in Huaraz