Justin Cartwright,
The Promise of Happiness (GB 2004)
Roman, 306 pp.
Dit boek is vanwege het onderwerp (een dysfunctional middle-class gezin) wel vergeleken met The Corrections van Jonathan Frantzen, maar de vraag is of dat terecht is. Zelf denk ik dat zeker niet. Het begin is trouwens erg sterk (lees hier). De oudste dochter staat op het punt om vrijgelaten te worden uit een Amerikaanse gevangenis en de rest van het gezin denkt dat alles nu weer goed komt. Optimistisch? Of naïef?
Allemaal hebben ze geheimen voor elkaar. Vader Charles, een voormalig accountant, heeft ooit zijn vrouw bedrogen. Moeder Daphne, huisvrouw en dochter van een legerofficier, heeft dingen achtergehouden. Oudste dochter Juliet, een kunsthistoricus, heeft niet de waarheid verteld over haar veroordeling. Zoon Charlie, een succesvol dotcom-ondernemer, houdt niet van zijn zwangere verloofde. En jongste dochter Sophie, assistente van een hippe reclamefilmer, snuift cocaïne en heeft een verhouding met haar baas.
Maar Sophie is vastbesloten om opnieuw te beginnen, Daphne stort zich als een bezetene op het organiseren van Charlie’s bruiloft, Charlie werpt zich op als een soort pater familias en Juliet heeft zich in de gevangenis gerealiseerd wat goed en kwaad is, is meerdere illusies armer, maar uiteindelijk in staat opnieuw te beginnen. Het is alleen de vraag of het met vader Charles nog goed komt. Hij voelt zich gefrustreerd, verongelijkt én schuldig. Hij probeert het nog met een handboek over moraliteit, maar zit teveel vast in zijn egoïsme. Het huwelijk van Charles en Daphne zal dus wel nooit meer uit het slop raken. Het huwelijk van zoon Charlie is trouwens vanaf het begin een kort leven beschoren. En gaat Juliet een normale relatie met haar vriend tegemoet? Vast niet. Maar ja, zo is het leven.
Zo nu en dan vond ik het boek een tikje deprimerend worden, maar dan kwam de schrijver weer met een rake observatie en las ik toch geboeid verder. Maar uiteindelijk bevredigt het boek net niet helemaal. De humor en de energie van The Corrections ontbreken, waardoor de personages wat bleekjes blijven en niet echt interessant worden. Een boek zoals dit zou boven zichzelf uit moeten stijgen (als iemand begrijpt wat ik bedoel), maar dat doet het niet. Toch ga ik denk ik wel meer van Cartwright lezen, want hij is een getalenteerd schrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten