Nella Bielski, The Year Is ‘42 (Fr 2004)
Roman, 206 pp.
Het is 1942, het jaar van de rampzalige Duitse inval in Rusland. Karl Bazinger, een 48-jarige Wehrmachtofficier, tevens cosmopoliet en ex-avonturier, heeft het prima naar zijn zin als bezetter in Parijs. Hij heeft een sexy vriendinnetje en dineert met kunstenaars en intellectuelen.
Karl is een overtuigd patriot, maar geen fan van Hitler en bijna onmerkbaar begint hij vage twijfels te krijgen over zijn rol als bezetter. De twijfels worden groter als hij onverwacht bezoek krijgt van zijn buurman uit Saksen, die op een onduidelijke missie in Parijs is en per ongeluk een ampul met zelfmoordgif achterlaat in het pak dat hij van Karl leent.
In Duitsland, waar Karl vlak hierna enkele weken verlof heeft, heerst inmiddels een algehele sfeer van achterdocht en angst. Nog verder naar het oosten, in de Oekraïene, maken we kennis met Katia, een arts die probeert het hoofd boven water te houden te midden van Sovjet-tirannie en de onmenselijkheid van de Duitse bezetting.
Bielski (een Oekraïense die in het Frans schrijft) hanteert een heldere, evocatieve schrijfstijl, waarin geen woord te veel staat. Vrijwel niets wordt expliciet gemaakt, maar veel wordt gesuggereerd - net als in de paranoïde wereld waarin de hoofdpersonen verkeren. De schrijfster dwingt de lezer, om als het boek uit is, uitgebreid na te denken over wat er nu eigenlijk echt door haar gezegd is. Ik houd daar wel van. Meer dan van een verhaal dat de aandacht alleen maar vasthoudt terwijl je het leest en daarna onmiddellijk vervliegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten