Namibië: woestijnen, wilde beesten en ontmoetingen

Het schijnt dat Namibië na Mongolië het dunst bevolkte land ter wereld is, maar dan hebben we het nadrukkelijk over mensen, want van de wilde dieren wemelt het in dit land. Al na een paar minuten onderweg vanuit de luchthaven stuitten we ope en bavianenfamilie die op en langs de weg zat. Een paar kilometer na de hoofdstad Windhoek stonden er twee roerloze giraffes langs de weg en dan hebben we het nog niet eens over de twee Afrikaanse wilde katten en de vossen-met-vleermuisoren die ons pad kruisten. Om over het immense wildpark Etosha maar helemaal te zwijgen.

Reisgegevens Periode: juli-augustus 2009 Soort reis: georganiseerde natuurrondreis Organisatie: SNP Accommodatie: hotels en lodges Bezocht: Windhoek, Waterberg Plateau NP, Etosha NP, Damaraland, omgeving Twyfelfontein, Swakopmund, Namib Naukluft NP, Kalahariwoestijn. Weer: winter, d.w.z. overdag ca. 20-25 C, 's nachts ca. 5 C; droog en helder.

Waterpoel in Etosha

Dierenrijkdom in een onherbergzaam gebied

Etosha is denk ik de voornaamste attractie van Namibië, maar als ik heel eerlijk ben, vond ik de wildparken in Tanzania mooier, vooral vanwege de veel grotere verscheidenheid aan landschappen. Dat wil echter zeker niet zeggen dat Etosha niet de moeite waard is, want de dierenrijkdom is enorm, zeker als je ziet hoe droog en ogenschijnlijk onherbergzaam het gebied is. Je wordt gegarandeerd getrakteerd op een hoop zebra's, springbokken, spiesbokken, koedoes, hartebeesten, struisvogels, wrattenzwijnen, gnoes, jakhalzen, giraffes en zelfs - met wat meer moeite - olifanten en leeuwen [Klik op de naam van het dier om een zelfgemaakt kiekje te zien]. Onze vogelkenner moest voortdurend naar haar verrekijker grijpen voor alweer een interessante vogel en soms streek de betreffende vogel zelfs gedienstig in een boom vlakbij neer om te poseren voor een foto - tenminste zo leek het. De grappigste vogels vond ik de parelhoenders, verre familie van de kip, talrijk aanwezig en altijd net bezig in een clubje snel waggelend de weg over te steken.

Koedoes bij een waterpoel in Ethosha

Favoriet: de Namibwoestijn

Mijn favoriete gebied in Namibië was de Namibwoestijn. Deze is veel minder vlak dan de Kalahari, maar heeft fraaie bergen en rotsformaties én er is de Sossusvlei, die met zijn spectaculaire rode zandduinen trouwens niet echt representatief is voor de Namib maar wel fantastisch mooi.
Omdat het de afgelopen jaren meer had geregend dan normaal stond het gele gras veel hoger dan anders. Zo hoog dat er zelfs koeien konden grazen. Het beeld van een woestijn als een zandbak klopte dus niet; zowel de Kalahari als de Namib, met hun bosjes en verspreide acaciabomen, waarin de nesten van de wevervogels hangen, deden soms meer denken aan een savannelandschap.

De Namibwoestijn

De fotogenieke Sossusvlei met zijn rode zandheuvels

Culturele ontmoetingen

Swakopmund is waarschijnlijk het leukste stadje van het land. In de hoofdstad Windhoek is niet zoveel interessants te beleven of te zien, er heerst weinig sfeer, alhoewel er ook niet echt iets mis mee is. Swakopmund, aan de kust, heeft echter nog een hoop fraaie gebouwen en gebouwtjes uit de Duitse koloniale tijd (1885-1915), er zijn mooie winkels, leuke restaurantjes en caféetjes. Ofwel, het heeft in tegenstelling tot Windhoek een zekere sfeer. Mijn favoriete locatie was een boekwinkel met een terras waar je uitstekende cappuccino kon drinken. Maar waar ik me Swakopmund vooral om zal herinneren was om het culturele uitstapje naar de township Mondesa (foto´s hieronder).

De township Mondesa

De rest van de groep ging een boottocht in de baai doen, maar ik ben met een reisgenote naar Mondesa geweest, waar we onder meer bezoekjes hebben gebracht aan allerlei ontzettend aardige mensen, mee hebben gegeten, in een barretje zijn geweest, zijn onderwezen in het Nama (een taal met vier verschillende klikklanken en vier onderscheidende toonhoogtes), en aldus van dichtbij een heel klein beetje hebben meegekregen van het leven van de zwarte inwoners van Swakopmund. Een echte aanrader. Als je ook eens in Swakopmund neem dan vooral contact op met Mondesa Township Tours.

Het armere deel van Mondesa.

En voor wie in Windhoek eens wat anders wil: even buiten de township Katatura, is Penduka, een project voor gehandicapte vrouwen die anders weinig kans maken op de arbeidsmarkt en die daar fraaie handgemaakte spullen maken en zelfs naar Europa exporteren. Opgezet door een Groningse.

Een bezoek aan de Himba's

In de buurt van Grootberg zijn we op bezoek geweest bij een Himba-nederzettinkje. De Himba's zijn seminomadische veehoeders die nog net zo leven in hun kleine ronde lemen hutjes als een paar eeuwen geleden - afgezien van de bezoekjes van toeristen dan. Ik was een beetje bang dat het aapjes kijken zou worden, maar de vrouwen zijn erg trots op hun fraaie uiterlijk en poseerden gewillig voor foto's (het feit dat ze na afloop zakken meel e.d. tegemoet konden zien en dat wij sieraden van hen kochten droeg daar ongetwijfeld ook aan bij). Enthousiast werden ze toen wij ook liedjes gingen zingen, met de kinderen gingen spelen en op verzoek een gebedje voor hen zeiden. Dat we allevijf niet-gelovig waren hebben we daarbij maar niet vermeld, want waarschijnlijkheid had het begrip "niet-gelovigheid" hen niets gezegd. Eén van ons kwam uit Limburg en kon het Onze Vader nog feilloos opzeggen. Als afstammeling van generaties atheïsten kwam ik niet verder dan vaagjes meemompelen.

De vrouwen zien er fantastisch uit. Ze dragen niet veel kleding - zelfgemaakte teenslippers en leren lendendoeken - maar des te meer sieraden. Getrouwde vrouwen dragen ook nog eens een uitgebreide hoofdtooi en iedereen smeert zich in met een mengsel van boter en rode oker, dat bescherming tegen de zon en/of insekten schijnt te bieden. Het is niet zo dat ze zich alleen voor de toeristen zo aankleden. We zijn onderweg zulke vrouwen ook ergens in de supermarkt tegengekomen en op de markt in Windhoek - wat eerlijk gezegd wel een beetje een vreemde gewaarwording was. De meisjes worden vanaf een jaar of zeven, acht uitgehuwelijkt (of ook wel later) aan een man die genoeg koeien kan betalen.