The Neverending Story (Duitsland 1979)
Roman, 396 pp.
Nederlandse titel: Het oneindige verhaal
Aan het sneupen in mijn boekenkast: wat is dat nou? Een modern sprookje? Hoe komt dat daar? O ja, een tijdje geleden gekocht onder het motto, lees ook eens wat anders dan al die Verantwoorde Literaire Romans en vervolgens glad vergeten. Nu toch maar eens lezen? Och, waarom ook niet? Ik ben wel in de stemming voor een beetje escapisme. En als kind was ik weg van sprookjes.
Die unendliche Geschichte is een onvervalst sprookje, met sprekende dieren, een hoop magie, gevaren die overwonnen moeten worden en als held een klein jongetje. En er staan 26 plaatjes in, één voor elke letter van het alfabet. Het gegeven is heel charmant en origineel (voor zover ik weet, tenminste - ik ben erg slecht bekend in het fantasy/sprookjesgenre). Dik, bleek jongetje van tien (Bastian) dat gepest wordt op school krijgt per ongeluk een boek in handen dat hem bijna letterlijk opslokt: hij wordt gaandeweg een deel van het verhaal. Sterker nog, hij gaat een wezenlijke rol spelen in het verhaal en wel op zo'n manier dat hij in één klap een stuk volwassener en wijzer wordt en zijn ellendige leventje een stuk minder ellendig als gevolg daarvan.
Zo leert Bastian dat het in vervulling gaan van al zijn wensen hem steeds eventjes blij maakt, maar dat zoiets geen blijvend geluk brengt en dat de vervulling ervan zelfs onverwachte en ongewenste consequenties kan hebben. Hij raakt zichzelf bijna kwijt en leert het belang van herinneringen en van de verbeelding. Allemaal hele mooie boodschappen voor jonge kinderen.
Ik had gehoopt dat ik net zo betoverd zou worden door dit boek als vroeger door De brief voor de koning van Tonke Dragt en Het sleutelkruid van Paul Biegel, maar helaas de betovering sloeg niet toe. Had ik dit boek gelezen toen ik veertig jaar jonger was, dan had ik het vast het einde gevonden, maar helaas: dit boek is vooral iets voor jonge kinderen en minder voor door de wol geverfde lezers van middelbare leeftijd. De jonge helden zijn nooit werkelijk in gevaar en ik vond het verhaal eigenlijk een beetje te lief. Echt spannend en meeslepend, zoals The Hunger Games (tenslotte ook een jeugdboek, maar dan wel voor een oudere groep), werd het voor mij niet en ik was ook geen moment zo geïntrigeerd en gegrepen als ik was door The Book of Lost Things, eveneens een sprookjesboek waarin de jeugdige hoofdpersoon een moederloos jongetje is dat letterlijk in het verhaal verdwijnt. Maar The Book of Lost Things is dan ook nadrukkelijk voor volwassenen geschreven en veel angstaanjagender en duisterder dan dit boek van Michael Ende, waar de boodschap (logisch, gezien de doelgroep) er tamelijk dik bovenop ligt.
The Neverending Story kwam voor mij dus een half leven te laat; ik heb er wel degelijk verscheidene uurtjes plezier aan beleefd, alleen niet zo intens als ik gehoopt had.
Ik hield, en hou nog steeds, erg van sprookjes, maar Het oneindige verhaal viel mij destijds als jong-volwassene nogal tegen. Ik heb het later nog eens gelezen voor de zekerheid, maar nee. Jammer, want het zag er wel mooi uit. Was jouw uitgave ook in verschillende kleuren gedrukt?
BeantwoordenVerwijderenMocht je nog eens iets dergelijks willen proberen dan kan ik je Aan de andere kant van de deur van Tonke Dragt aanraden. Ook over een jongen die gepest wordt en een boek in handen krijgt dat hem in een andere wereld brengt, maar veel spannender en intrigerender. Het is ook voor oudere kinderen (13+).
P.S. Yay De donkere kamer! Ik verheug me alvast op de bespreking. :)
BeantwoordenVerwijderenJa, mijn uitgave was ook in twee kleuren gedrukt: rood en groen. Ik heb nog geprobeerd om daar een scan van te maken, maar dat kwam niet goed over.
BeantwoordenVerwijderenTonke Dragt was mijn lievelingsschrijver toen ik een jaar of 11 was. Kennelijk was Aan de andere kant van de deur toen nog niet uit, want ik ben het destijds (in de jaren 60) nooit tegen gekomen. Ik zal er eens naar uitkijken in de boekwinkel. De brief voor de koning, Geheimen van het Wilde Woud, De Zevensprong, Torenhoog en mijlenbreed: ik vond ze allemaal het einde en kon met geen mogelijkheid begrijpen dat sommige klasgenootjes van mij er niks aan vonden.
Komt hopelijk a.s. weekend. Ik schiet al redelijk op, maar heb nog steeds geen goed idee waar het uiteindelijk op uit zal lopen. Zonder meer een heel interessant boek dus.
BeantwoordenVerwijderen<span>En niet te vergeten De torens van februari!
BeantwoordenVerwijderenTonke Dragt is een van de weinige kinderboekenschrijvers waar zowel kinderen als volwassenen mee weglopen.
Aan de andere kant van de deur verscheen in 1992, als deel 1 van de romancyclus Zeeën van tijd. Naar het destijds al aangekondigde deel 2, De weg naar de cel, wordt door de fans met smart uitgekeken, maar ik heb zelf de hoop opgegeven dat het er ooit nog komt. Laat dat je er trouwens niet van weerhouden om Aan de andere kant van de deur te lezen, want het kan prima op zichzelf staan.</span>