Dolle pret

D.K. Mok,
The Other Tree (Australië 2014)
Roman, 400 pp.
Niet in het Nederlands vertaald



Ik kan me met geen mogelijkheid herinneren waar ik de aanbeveling voor dit boek heb opgedaan, maar die zal er ongetwijfeld op neer zijn gekomen dat het dolle pret is - want dat is het. D.K. Mok heeft een flinke portie Indiana Jones genomen, de glamour eruit gehaald, er een vette knipoog naar Dan Brown ingestopt, aan dit mixje een dosis intelligente humor toegevoegd, en ze heeft het geheel tenslotte voorzien van een luchthartige onverschilligheid jegens onwaarschijnlijke verhaalelelementen. Mok fantaseert er vrolijk op los en komt ermee weg omdat ze een duo van geslaagde hoofdrolspelers heeft gecreëerd.

Chris is vier jaar geleden afgestudeerd in de cryptobotanica (de wetenschap van misschien bestaande planten), maar komt niet aan de bak en houdt zich nu in leven met een baantje in de universiteitsbibliotheek. Priester Luke (door zijn ouders niet genoemd naar de evangelist, maar naar Luke Skywalker uit Star Wars) verkeert in een ernstige geloofscrisis, en is spiritueel raadsman aan de universiteit geworden, omdat hij daar moeilijke vragen kan afdoen met een verwijzing naar de FAQs op zijn website.

De moeder van Chris is 11 jaar geleden onder geheimzinnige omstandigheden omgekomen tijdens een expeditie voor een schatrijk farmaceutisch bedrijf (SinaCorp) en er knapt iets in Chris als ze tegelijkertijd hoort dat (a) haar vader een agressieve vorm van kanker heeft en dat (b) SinaCorp de oorspronkelijke levensboom uit de Hof van Eden op het spoor is en daar een duur onsterfelijkheidsmedicijn van wil maken. Wel GVD! Chris zal ze vóór zijn en haar vader redden, en sleurt Luke mee, die hoopt zijn geloofscrisis te kunnen bezweren door met eigen ogen te aanschouwen dat de Hof van Eden echt bestaat. Het grappige is dat wetenschapster Chris zonder het minste bewijs en alleen door de enkele wil om te geloven ervan overtuigd is dat er een Levensboom bestaat, en dat priester Luke bewijs zoekt voor een geloof dat geen bewijs nodig zou moeten hebben.

Dankzij een cryptische aanwijzing in een boek vliegen ze eerst naar Italië, waar ze al gauw ontdekken dat de gewetenloze luitjes van SinaCorp hen gevaarlijk dicht op de hielen zitten; belanden ze vervolgens tijdens een zware onweersbui in een soort Draculakasteel in Roemenië, waar de bewoner zich onverwacht toch niet tot een vampier ontpopt; en daarna leidt het spoor via een obscure universiteit in de Australische outback tenslotte naar - waar anders? - het Midden-Oosten. Inmiddels worden ze nog steeds achtervolgd door SinaCorp en maken ze kennis met een nietsontziende actiegroep die opkomt voor de rechten van mythologische dieren.

Het is allemaal tamelijk onzinnig, maar ik moet bekennen dat ik heel wat heb afgegrijnsd. Mok volgt trouw de formule voor dit soort verhalen, maar speelt er ook mee, en vooral het gekissebis tussen de doortastende Chris en de brave Luke is vaak erg geestig. Erg goed gedocumenteerd is het niet direct, want elke willekeurige dorpeling op het Roemeense platteland spreekt moeiteloos Engels, wat mij hoogst ongeloofwaardig voorkomt. En met geld omgaan  kan Mok ook al niet. De armlastige Chris en Luke vliegen van hot naar her de halve wereld over, huren overal auto's, verblijven voortdurend in hotels en zijn aan het eind van het verhaal nog steeds niet failliet. Ik geloof er niks van. Maar toch: ben je in de stemming om even opgevrolijkt te worden door een grappig en spannend verhaal, dat volkomen onwaarschijnlijk en tóch niet dom is, dan is dit desalniettemin een aanrader. Perfecte grieplectuur - en dat is op het juiste moment ook wat waard.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen! Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Plaats dan s.v.p. een link bij de reacties.