zondag 10 december 2017

Twee missers en een hit

Gek is dat. Soms ga je lekker voor een boek zitten dat door iedereen gretig verslonden wordt; je rekent op het equivalent van een bak chips (lage voedingswaarde, hoge amusementswaarde) en dan wil het maar niet leuk worden. Een andere keer begin je, onder het motto och-je-weet-maar-nooit, aan een auteur die zelf haar boeken publiceert, en blijf je maar doorvreten. Dat soort ervaringen had ik de laatste tijd een paar keer.

Ik las eerst een razend populaire roman die onlangs uit kwam, en waar ik  niks aan vond. Ik las vervolgens het debuut uit de jaren tachtig van een inmiddels veelgeprezen fantasy-auteur en vond er weer niks aan. En toen las ik deel 1 uit een serie van een tamelijk onbekende schrijver, stoomde enthousiast door naar deel 2 (dat nóg beter was) en raakte heel erg gefrustreerd toen aan het eind daarvan bleek dat de geplande tweeluik bij nader inzien was uitgegroeid tot een drieluik - en dat deel 3 nog lang niet uit was.

Grootste misser: Dameskoor

De populaire roman die ik als eerste las was The Chilbury's Ladies' Choir (GB 2017)van Jennifer Ryan, over een dameskoortje op het Engelse platteland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Iedereen vond het verrukkelijk, behalve ik. Het boek was tamelijk knullig geschreven, maar daar kan ik me nog wel overheen zetten als het maar een leuk verhaal met interessante personages is. Helaas werd het boek bevolkt door typetjes. Typetjes kunnen prima in een luchtige tv-serie, vooral als de acteurs hun vak verstaan, maar in een boek doen ze het meestal alleen goed als het om een knappe satire gaat - wat dit niet is.

In een tv-serie zijn stompzinnige plotelementen ook niet zo erg. Zolang ik in volle vaart meegesleept word en niet al teveel tijd heb om bij onwaarschijnlijkheden stil te staan, zit ik daar niet zo mee. Wees nou eerlijk, veel van de plotwendingen in Downton Abbey sloegen ook nergens op (want er moest weer eens een acteur uit de serie geschreven worden), maar toch heb ik daar altijd met veel plezier naar gekeken. Helaas gold zoiets niet voor The Chilbury's Ladies' Choir, waar de tamelijk belachelijke plot voor mij niet werd gered door vakmanschap op andere terreinen.

Het boek bestaat uit brieven en dagboekfragmenten van een handjevol dorpspersonages, die allemaal zo goed als identiek klinken, terwijl de een bijvoorbeeld een leuk jong pubermeisje is, de andere een sletterige rijkeluisdochter en weer een ander een keurige weduwe. Alleen de vroedvrouw heeft een eigen geluid, maar dat geluid was zo overdreven vals en doortrapt en gemeen dat het voor mij geen moment geloofwaardig was. Drie keer niks dus, wat mij betreft. Maar dat is slechts mijn bescheiden meninkje. De rest van de wereld vindt het verrukkelijk, zoals ik al eerder zei.

Iets minder grote misser: Kattenepos

Dan was er een boek dat ik lang geleden cadeau kreeg en dat mij toen niet zo aansprak, maar waarvan ik nu vond dat precies het juiste moment was aangebroken om het te lezen: epic fantasy met katten in de hoofdrol! What's not to like? Tad Williams, die in de jaren tachtig begon met schrijven, staat inmiddels hoog aangeschreven, had ik net ontdekt, en zijn debuut Tailchaser's Song (VS 1985) heeft ladingen enthousiaste recensies op Amazon. Nou kan Tad Williams in ieder geval schrijven. Het verhaal is heel aardig opgebouwd, het loopt best lekker, en hij heeft duidelijk met veel aandacht naar katten gekeken en de manier waarop ze zich gedragen en bewegen. Echt leuk. Wat dat betreft klopt het allemaal.

MAAR: katten die in een groepje op kweeste gaan om het Kwaad te bestrijden? En dan stuiten op een hofhouding met honderden katten die allemaal op een kluitje leven, compleet met Koninklijke Kattenfamilie? En die tot slot allemaal hele enge katten ontdekken die onder de grond wonen? Dat is allemaal zo ontzettend NIET des kats, dat het hele verhaal voor mij van geen meter werkte. Maar de rest van de wereld vindt het verrukkelijk, dus het ligt gewoon aan mij. En ik ben in principe best bereid om Tad Williams later nog eens een kans te geven.

De hit

Gelukkig stond mij ook nog een aangename verrassing te wachten en dat was de Amerikaanse schrijfster van Pakistaanse afkomst Intisar Khanani. Helemaal onbekend was zij niet voor mij. Ik had haar zelfgepubliceerde debuut Thorn een tijdje geleden met plezier gelezen en was op basis daarvan wel bereid om de Sunbolt Chronicles een kans te geven. Deel 1, Sunbolt (VS 2013), kostte zo goed niks als e-boek, dus toen was het al gauw gedownload, en deel 2, Memories of Ash (VS 2016), kostte maar iets meer. Het verhaal is een beetje standaard-fantasy, voor zover ik daar tenminste over oordelen kan. Jeugdige vrouwelijke hoofdpersoon (Hitomi), die zich er alleen door moet slaan, maar gelukkig (stiekem) over illegale magische gaven beschikt. Fantasiewereld die doet denken aan delen van Afrika en van Azië, maar dan met magie en aangevuld met niet-geheel-menselijke wezens. Gemene machtshebbers die het gemunt hebben op de hoofdpersoon, die zij op haar beurt met jeugdige overmoed het hoofd biedt. Spannende achtervolgingen en zelfs een soort tovenaarsschool.

Maar wat vond ik dit veel en veel boeiender dan Harry Potter. Deze boeken doen voorbeeldig wat boeken in dit genre moeten doen: een hoofdpersoon neerzetten met een eigen stem, waar je meteen mee meeleeft; een huiveringwekkende antagonist bedenken, waardoor er akelig veel op het spel staat; een wereld creëren met gevaarlijke wezens die zich aan de kant van de hoofdpersoon scharen, met alle dilemma's van dien; levendige scènes bedenken en een plot ontwikkelen die alsmaar spannender wordt. Het is misschien niet baanbrekend origineel en het eerste deel komt wat moeizaam op gang, maar het is allemaal wel uitstekend gedaan en na twee missers precies wat ik zocht. Alleen balen dat er nog helemaal geen zicht op het volgende deel is. Ik wil maar wat graag door met de jonge en vurige Hitomi.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.

11 opmerkingen:

  1. Ik heb wel eens met dat dameskoor in mijn handen gestaan, maar heb het altijd weer weggelegd omdat het me eigenlijk net niet leek. En zo te lezen heb ik dat tot nu toe goed ingeschat. Maar wat fijn dat de fantasy je zo kon boeien. Wat kun je soms genieten van een goed geschreven en fijn boek!!
    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet vrijwel zeker dat het dameskoor ook niks voor jou is, Bettina. Wegleggen was in jouw geval een goede keus.

      Verwijderen
  2. Ik kan me wel vinden in wat je zegt over The Chilbury's ladies' choir, al kon ik me er wel overheen zetten dat die dagboeken als een roman geschreven waren, dus ik vond het wel een prettig boek.
    En fantasy die op Harry Potter lijkt maar veel beter is ben ik ook al tegengekomen. Wat zou het dan toch zijn dat Rowling er toch zo beroemd mee is geworden?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat zou het dan toch zijn dat Rowling er toch zo beroemd mee is geworden?

      De tijdgeest? Het juiste boek op het juiste moment?
      Ik heb destijds (d.w.z. toen deel 4 uitkwam) deel 1 gelezen en me erover verbaasd dat zo'n middelmatig boek zo'n hype teweeg had gebracht, ook onder volwassenen. Nederland heeft zoveel fantastische kinderboekenschrijvers die stuk voor stuk meer te vertellen hebben dan mevrouw Rowling, vond ik.
      Wel schijnen de latere delen een stuk beter te zijn, maar die hadden dan weer dringend behoefte aan een editor, heb ik begrepen.

      Verwijderen
    2. Tja, het Harry Potter-effect. Ik snap dat ook niet. Niet dat ik het boek nou slecht vond (ik ben ook niet verder gekomen dan deel 1), maar het is inderdaad, zoals Lethe, terecht zegt, zo middelmatig. Het begin vond ik nog wel geestig en origineel, maar toen kwamen ze op Zweinstein aan en werd het een afgezaagd kostschoolverhaal. Alhoewel ..... nu ik dit zo schrijf, realiseer ik me ineens dat ik als kind GEK op kostschoolverhalen was. Zou dat er wat mee te maken hebben? Ik was zo jaloers op die Engelse boekenkinderen die op een kostschool zaten. Wat leek me dat spannend en exotisch, veel leuker dan mijn eigen saaie gezinsleventje. Later wist ik natuurlijk wel beter.

      Verwijderen
  3. Naar de beschrijving te oordelen lijkt het dameskoor mee te willen liften op het succes van The Guernsey Literary and Potato Society of hoe het ook mag heten. Er zijn verdacht veel parallellen met dat boek (dat ik overigens ook niet gelezen heb).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. O ja, die rare titel met Potato Peel Pie Society ofzo. Ik moet dat nog ergens hebben. Je zou best eens gelijk kunnen hebben dat dit net zoiets is. En dus ook niks voor mij.

      Verwijderen
    2. Ik wil het toch even opnemen voor The Guernsey literary potatoe peel pie society! Dat speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog op Guernsey en is origineel opgezet en geestig geschreven. Veel latere boeken (oa Letters from Skye) hebben geprobeerd om dit te evenaren, maar zijn dan een geforceerd en slap aftreksel. Guernsey vond ik echter een heel fijn boek, dat ik al zeker twee keer heb gelezen. :-)

      Groetjes,

      Verwijderen
    3. Bedankt voor de aanvulling, Bettina. Dan ga ik The Guernsey literary potatoe peel pie society dus tóch een keer lezen en heb ik het gelukkig niet voor niks ooit aangeschaft.

      Verwijderen
  4. Zo, daar kunnen we tenminste iets mee. En nee, in Harry Potter ben ik ook in deel 1 blijven steken. Veel te veel beschrijving, herinner ik me.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Eigenlijk schrijf ik over het algemeen niet zo graag negatieve besprekingen; ik ben altijd bang dat ik dan zuur over kom. Maar soms is het voor anderen denk ik toch ook wel nuttig om ook een ander geluid over een hype-boek te horen. Bovendien had ik mijn vuistdikke Trolloperoman nog niet uit en had ik verder niks om over te bloggen, terwijl ik toch wel zin had om een stukkie te schrijven ;-)

      Verwijderen