Een ontdekking

Na bijna zestig jaar ben ik weer op het Waddeneiland waar ik in 1962 als kleuter met mijn ouders mijn allereerste vakantie beleefde. Ik herken alleen de vuurtoren, verder niets. Maar het strand op de westpunt maakt me meteen weer blij: het heen en weer van de golven, de drukte van de meeuwen, het zand met schatten in de vorm van schelpen, zeewier, veren, wrakhout en … wat is dat? Iets van felgeel plastic. Ik pak het op. Het blijkt een goedkope armband van grote ronde kralen te zijn en in een flits ben ik weer terug in 1962. Want mijn tante had net zo’n armband. Mijn tante Alie, de veel jongere zus van mijn moeder.

Alie was zestien en woonde sinds kort bij ons - bonje met mijn opa, een zwijgzame sigarenboer, waar Alie niet mee overweg kon. Alie was zelf ook niet gemakkelijk: een norse puber met huilbuien. Verder kan ik me weinig van haar herinneren, want ze overleed kort na onze vakantie. Er werd erg geheimzinnig gedaan over haar dood en later werd er nooit meer over Alie gesproken. Wel ving ik dingen op als “overleden in bed”, “schande” en “naar een familie in Rotterdam,” maar ik kon die flarden niet thuisbrengen, zoals zoveel dingen destijds. Ik was vier en heb nadien zelden nog aan Alie gedacht.

Ik veeg de armband af en onverwacht doemt er een beeld op. Ik zie mijn ouders weer zitten, wit en ongemakkelijk in het zand, met Alie een eindje verderop: stuurse blik, de gele armband die ik zo mooi vond om de pols. En plotseling zie ik waar ik toen veel te jong voor was. Ineens begrijp ik waarom Alie te dik was en een vormeloze soepjurk droeg. Ineens begrijp ik waarom ze zo labiel was. Ineens begrijp ik in wat voor bed ze is gestorven.

Ik ga op het strand zitten en blijf daar, totdat de zon bijna onder is en ik het koud krijg. Dan loop ik langzaam terug naar het hotel, de armband om mijn pols. Mijn neefje of nichtje moet nu bijna zestig zijn.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen.