Licht en luchtig

David Sedaris,
Me Talk Pretty One Day (VS 2000)
Memoires, 272 pp.
Nederlandse titel: Ik mooi praten


Op LibraryThing kan ik precies zien hoeveel andere leden hetzelfde boek hebben als ik. Bij het boek dat ik nu aan het lezen ben (All Summer van Claire Kilroy) zijn dat er 11; bij het onlangs besproken Stone's Fall van Iain Pears zijn we met precies 100; slechts 46 andere leden bezitten het schitterende The Dig van John Preston. En bijna 10.000 (tienduizend!) LibraryThingers hebben Me Talk Pretty One Day op de plank staan. Kennelijk is dit één van de allerpopulairste boeken uit mijn hele collectie. Ik wist al dat Amerikanen gek zijn op David Sedaris, maar had nog nooit een letter van hem gelezen en was dus erg benieuwd.

Aanvankelijk was ik een tikje verbaasd. Dit is een boek met hele aardige anecdotes uit Sedaris' jeugd en zijn latere jaren in Parijs, maar het was mij een raadsel hoe een drugsspuitende homo zo immens geliefd kon worden in het Puriteinse, homofobe, war-on-drugs-voerende Amerika. Totdat ik het ineens door had. Sedaris is onbeschaamd en authentiek lowbrow, net als als ex-president Bush, alleen een stuk leuker. Als hij op volwassen leeftijd een IQ-test doet, blijkt uit zijn score "that I'm really stupid, practically an idiot. There are cats that weigh more than my IQ score." (p. 246) David woont dan al een jaar Parijs, is daar nog nooit in een museum geweest, maar heeft wel alle oude Amerikaanse films gezien die er in de stad draaien. Boeken zeggen hem niks:

I bluffed my way though most challenges with dim memories of the movie or miniseries based upon the book in question, but it was an exhausting exercise and eventually I learned it was easier to simply reply with a question, saying, "I know what Flaubert means to me, but what do you think of her?" (p. 86)

Dit moet voor veel Amerikanen aangenaam verfrissend zijn. Een ander typisch Amerikaans en ongetwijfeld alom gewaardeerd trekje is het grenzeloze optimisme van Sedaris. Geen gezeur over afkicken van de crystal meth of homodiscriminatie, maar een onbezorgde luchtigheid over alles wat hij tegenkomt. Soms werden de stukjes zelfs zo licht en luchtig dat ze me aan de pudding uit een pakje van vroeger deden denken. Als kind vond ik dat lekker zoet, maar ik betwijfel zeer of ik het nu nog zou waarderen.

Het allervermakelijkste vond ik het hoofdstuk waarin Sedaris last heeft van slapeloosheid, omdat hij probeert af te komen van de gewoonte om vóór het naar bed gaan zeven glazen bier, een paar whiskeys en een vingerhoedje marijuana weg te werken. Om de lange doorwaakte nachten door te komen zet hij zijn fantasie aan het werk en verbeeldt hij zich dat hij een fabelachtig goede bokser is, of een beroemde wetenschapper. Zo ontwikkelt hij in zijn fantasie een zeep die de huid na 3 minuten inwerken 25 jaar jonger maakt. Dit effect duurt weliswaar maar drie dagen, maar het procédé kan ongelimiteerd herhaald worden. Vreemd genoeg werkt het niet bij iedereen. Mensen die veel cosmetische chirurgie hebben gehad, gaan er uitzien als monsters en

[f]or reasons that confound medical science, the product also fails to affect those working in certain professions - the editors of fashion magazines, for example. Here are people who have spent their lives promoting youthful beauty, making everyone over the age of thirty feel like an open sore. Now, too late, they'll attempt to promote liver spots as the season's most sophisticated acceossory. "Old is the new young," they'll say, but nobody will listen to them. (p. 254)

Kijk, dat is een vorm van sadisme die me nou aanspreekt!

Ik weet niet of ik nog meer van Sedaris ga lezen. De stukjes zijn leuk en lief en onderhoudend, maar veel meer dan dat nou ook weer niet. Misschien dat ik nog eens een boek van hem aanschaf als ik opgevrolijkt moet worden en niet teveel moeite wil doen.