Spannend, origineel en net wat beter dan de rest in het genre

Tana French,
The Likeness (Ierland 2008)
Roman, 694 pp.
Nederlandse titel: De gelijkenis


Het moet een wel heel bizarre gewaarwording zijn voor een rechercheur: naar een moordscène geroepen worden en dan niet alleen te zien krijgen dat het slachtoffer op je lijkt als twee druppels water, maar ook nog horen dat ze volgens haar identiteitsbewijs dezelfde naam droeg als de persoon die jij een paar jaren geleden als undercover-agent 'speelde'. Een persoon en een naam die je nota bene zelf verzonnen had. Dit overkomt Cassie Maddox, een jonge rechercheur uit Dublin, die ook een belangrijke rol speelde in de debuutroman van French, In the Woods. Dit keer geen verhaal met losse eindjes, maar een uitstekende politieroman die net wat beter is geschreven dan de meeste, een net wat originelere plot heeft en een net wat interessantere hoofdpersoon en daarmee duidelijk uitsteekt boven de meeste boeken in dit genre.

Dit wordt een korte bespreking, want het plezier in het lezen van dit boek zit hem vooral in de wijze waarop French stukje bij beetje de plot ontwikkelt en de beide mysteries ontvouwt: wie is de dode vrouw en wie heeft haar vermoord? Het enige dat aanvankelijk over haar bekend is, is dat ze aan haar proefschrift werkte en samen met vier andere promovendi in een groot, afgelegen huis een eind buiten Dublin woonde, niet ver van de plek waar ze gevonden is. De hoofdverdachten zijn dan ook haar vier huisgenoten, maar uitgebreide verhoren leveren niks op. Dan komt één van de rechercheurs met een gewaagd plan: breng naar buiten dat de vrouw de poging tot moord overleefd heeft en laat Cassie undercover gaan als het slachtoffer, en als het ware tijdelijk haar leven overnemen.

Zoals in vrijwel elk misdaadmysterie heeft ook dit boek wat onwaarschijnlijkheden, maar French weet die zo overtuigend weg te poetsen, dat ze mij niet stoorden. Ook een mooi extraatje (voor wie daar van houdt tenminste) zijn Cassies bespiegelingen over haar beroep, waardoor de psychologie van de moordrechercheur eens extra belicht wordt.

Here’s one of the more disturbing things about working Murder: how little you think about the person who’s been killed. There are some who move into your mind – children, battered pensioners, girls who went clubbing in their sparkly hopeful best and ended the night in bog drains – but mostly the victim is only your starting point; the gold at the end of the rainbow is the killer. It’s scarily easy to slip to the point where the victim becomes incidental, half-forgotten for days on end, just a prop wheeled out for the prologue so that the real show can start.

In dit verhaal is juist de identiteit van het slachtoffer van doorslaggevend belang en moet Cassie, bijna letterlijk, in de huid van het slachtoffer kruipen – een confronterende klus die haar niet in de koude kleren gaat zitten en waardoor haar relatie met haar nieuwe vriend nogal onder druk komt te staan.

En meer verklap ik niet.

PS Aarzel om niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen!