Marokko: naar de hoogste berg van Noord-Afrika

Als je op de Toubkal staat, bevind je je 4167 meter boven zeeniveau en het dichtstbijzijndste hoogste punt is de Mont Blanc. Hoewel dus letterlijk het hoogtepunt van deze reis, vond ik het dat voor het overige niet. De rest van de Atlas, slechts even verderop waar het stukken rustiger is, is wat mij betreft veel meer de moeite waard dan de bekende en dus platgelopen Toubkal. Het uitzicht vanaf de top is prachtig, toegegeven, en het geeft wel een zekere kick als je voor het eerst een echt hoge berg hebt beklommen, maar daarna moet je snel de pas over naar het volgende dal en vanaf daar wordt het echt mooi.

Reisgegevens Periode:  augustus 1998 Soort reis:  georganiseerde wandeltrektocht met bagagevervoer door muilezels Organisatie:  SNP Accommodatie: voornamelijk kamperen in de vrije natuur Bezocht: omgeving Toubkal (Atlasgebergte), Marrakech Weer: overdag warm, met 's middags onweersbuien

Een berghelling op een dag lopen van de Toubkal (de hoogste berg van Noord-Afrika)

Rode dorpjes, paarse dorpjes

Een beetje paradoxaal is het wel als je het over natuurschoon hebt, maar het mooist aan het Atlasgebergte vond ik de dorpjes, die schijnbaar geheel uit zichzelf uit de rotsen waren gegroeid - als een geologisch verschijnsel, niet gemaakt door mensenhanden.
Dat komt vooral omdat deze dorpjes steevast gebouwd zijn van de plaatselijke steen, die overal weer anders van kleur is. Zo heb je bijvoorbeeld roodbruine dorpjes (hieronder), okerkleurige dorpjes en paarsige dorpjes (echt waar, kijk maar op de foto nog wat verder naar onderen).

Typisch Atlasdorpje

Bruine kop met touwhaar

De bergen zijn over het algemeen kaal, maar de valleien zijn groen. Hier schrapen de Berbers met veel moeite hun kostje bij elkaar. Sommige dalen zijn duidelijk vruchtbaarder dan andere. In de eerste liggen groene en relatief welvarende dorpen. In sommige drogere valleien echter lijken de mensen amper te kunnen overleven. Geen wonder dat ze hun heil in Europa gaan zoeken.

Er was ook een heel gebied waar de mensen niet van de landbouw maar van de veeteelt leefden, met kuddes grappige geitjes en massa's koeien. Niet dat één boer veel koeien had. Het leek er meer op dat iedereen een handjevol hoedde. Hét transportmiddel in de Atlas is het muildier, ontzettend lieve dieren - veel bedaarder dan een paard en stukken gezeglijker dan een ezel. Wegen zijn er amper, dus wat moet je met een auto. Het was dan ook een vreemde ervaring om na ruim een week in het ski-oord Oukaimedden te komen en op asfalt te lopen. Echt erg was het vervolgens om jezelf in de toiletten van een echt restaurant in de spiegel te zien. Wat een schok: die véél te bruine kop met dat touwhaar, ben ík dat? Maar goed dat we volgende dag onze weg weer over ezelpaden vervolgden. Links: Atlasdorpje dat zo uit de rotsen gegroeid lijkt te zijn.

Geur, kleur en exotische drukte

Als je helemaal uit je dak wilt gaan met je fototoestel moet je een plek in Marokko opzoeken waar veel mensen bij elkaar zijn, bij voorkeur een markt. Marrakesh is beroemd en terecht: het enorme centrale plein is één en al kleur, geur, leven, exotische muziek en ook de bazaar is een geweldige caleidoscoop van oosterse en Afrikaanse drukte. Net zo leuk is echter een willekeurige markt in een willekeurig plaatsje. Wij kwamen zo op de terugweg van de bergen naar Marrakesh terecht in Aghmet, een bedrijvig, stoffig stadje met een levendige en rommelige markt waar we de enige toeristen waren. Er worden niet alleen allerlei spullen verkocht, maar er zijn ook stalletjes met ketellappers, kleermakers en fietsenmakers. Er liep een waterverkoper rond, met belletjes aan zijn hoed en een grote kom waar heel veel glaasjes aan hingen. Hij zag er niet helemaal zo schitterend uit als de waterverkopers in Marrakesh, maar hij was er dan ook in de eerste plaats om water te verkopen en niet om voor een paar centen op de foto gezet te worden.

V.l.n.r. potten met tajine (de nationale schotel) in Aghmet; 

berbermeisje in de bergen; straatbeeld in Marrakesh.