Een roman als een onderhoudende tv-film

Jonathan Tropper,
How to Talk to a Widower (VS 2007)
Roman, 341 pp.
Nederlandse titel: Leven na Hailey


Het leven was zo mooi voor de 28-jarige Doug: getrouwd met zijn grote liefde, die weliswaar 11 jaar ouder was en een puberzoon had, maar nog altijd de vrouw van zijn leven was. Toen stortte het vliegtuig waar Hailey in zat neer en Dougs leven stortte in. Een jaar later probeert hij de dag door te komen met grote hoeveelheden whiskey, wordt hij lastig gevallen door Hailey's niet-deugende zoon Russ die niet bij zijn eigen vader wil wonen, en probeert hij medelijdende buren en familieleden op afstand te houden door zo bot mogelijk te doen. Zelfs de arme konijnen op zijn gazon moeten het ontgelden, wat een ontploffende gsm tot gevolg heeft.

Gelukkig is dit geen deprimerende kost, maar een zwarte komedie en is vanaf het begin duidelijk dat het goed afloopt. Bovendien: Jonathan Tropper schrijft geweldig vlot en ook nog eens geestig. Een willekeurig voorbeeldje:

From the start, I knew Russ preferred me to his father. I also knew this was primarily a function of the fact that I had the good sense to not get caught on tape with my pants around my ankles screwing an old girlfriend, and then all but abandon Hailey and him in favor of a shiny new family the way Jim did. So while Russ was hardly thrilled when I moved in three years ago, if nothing else, I had the advantage of being the lesser of two assholes. And my parents thought I'd never amount to anything. (p. 28)

Hoewel dit een roman is, bevinden we ons hier welbeschouwd op het terrein van de succesvolle Amerikaanse tv-film. Alle vrouwen zijn bloedmooi en sexy, alle mannen hebben een hoop geld, alle huizen zijn groot en vrijstaand. Het decor is dat van welgesteld Suburbia. De bewoners van dit Suburbia zijn gauw verveeld, doen aan overspel en echtscheiding en zijn op hun manier ofwel oorverdovend duf (de juristen weer, natuurlijk) of juist kleurrijk excentriek - maar dan wel binnen de grenzen gesteld door Suburbia, dus niet echt. Dougs rijke vader is aan het dementeren en heeft zijn impulsen niet meer onder controle, Dougs moeder is een theatrale actrice in ruste, Dougs tweelingzus komt in opstand tegen haar man en trekt onverwacht bij Doug in en de jongere zus is een soort Barbie die samen met moeders bezig is met het voorbereiden van de Perfecte Trouwerij. Kortom: het verhaal is net zo onderhoudend als Troppers schrijfstijl en goed voor menig geamuseerde glimlach.

Het knapste aan dit boek is dat Tropper in staat is de lezer te midden van alle wisecracks samen met Doug ook momenten van oprecht verdriet te doen voelen. Wat dat betreft is het een geslaagde combinatie van een lach en een traan. Maar uiteindelijk is het allemaal toch net te glad en te onorigineel, en houdt deze roman niet veel meer in dan een tv-film waar je je anderhalf uur lang prima mee vermaakt en die je alweer vergeten bent als even daarna het journaal begint.

PS Paramount Pictures heeft inmiddels een optie op de filmrechten.