Zomerfantasieën

Hallo hallo! Is daar nog iemand? Of zijn jullie allemaal al op vakantie? Voor iedereen die binnenkort weggaat en voor het zware dilemma staat welke boeken mee te nemen heb ik vandaag heel behulpzaam een drietal aanbevelingen bij elkaar geblogd. En dat ik drie kortere besprekingen in één bericht prop heeft niks te maken met het feit dat ik maar achterblijf lopen met besprekingen. Echt niet. Het is gewoon pure vakantieservice. Ook voor de lezers die niet weggaan en toch dat lekker luie zwoele zomergevoel willen ondergaan.

Op vakantie grijpen velen onder ons even niet naar Verantwoorde Literatuur, maar naar lichte kost: smakelijke wegleesboeken voor op een Mediterraan terrasje, het strand van Ameland, dat rustgevende bergbeekje of gewoon een paar zalige lapzwanzerige weken thuis. Installeer je met een glas witte wijn, een schuimend biertje of een glas ijskoude prik (thee of koffie mag trouwens ook) en geef je over aan de fantasiewereld van één van de boeken hieronder. Ze hebben alle drie de noemer fantasy gemeen, maar verder zijn dit volkomen verschillende soorten verhalen: van dolle pret met paranormale kwelgeesten, via een hele dikke avonturenroman in tropische zeeën (maar zonder piraten) tot een prachtige hervertelling van een sprookje, dus er moet voor iedereen wel wat bij zitten, nu George R.R. Martin verdorie nog steeds niet het beloofde zesde deel van zijn Game Of Thrones-serie af heeft.

Pratende paarden

In één van de gekoesterde sprookjesboeken uit mijn jeugd staat het Grimm-sprookje 'De ganzenhoedster': het verhaal van de jonge prinses van wie de identiteit op weg naar het land van haar aanstaande gestolen wordt door een valse kamenier. De kamenier doet zich in het nieuwe land voor als de prinses en de prinses eindigt in de stallen, als ganzenhoedster. Natuurlijk is dat niet het echte einde en komt het allemaal goed (mede dankzij Falada, het sprekende paard van de prinses) en leven de prins en de echte prinses nog lang en gelukkig.

Intisar Khahani heeft hier onder de titel Thorn (VS 2012) een verrassend mooie roman van gemaakt. Ze heeft alle onderdelen uit het sprookje trouw overgenomen en daar vervolgens een hoop elementen aan toegevoegd: nieuwe vrienden voor de prinses, een stad zonder gerechtigheid voor de armen én een extra, zeer gevaarlijke vijand. Maar het verhaal heeft er vooral een nadrukkelijke morele dimensie bij gekregen. De prinses is een muurbloempje die het, ver van haar kille moeder en haar gewelddadige broer en het hofleven waar ze zich niet thuis voelt, eigenlijk helemaal niet zo'n ramp om in de stallen te werken en de ganzen te hoeden. Maar de prins dan, die nu opgezadeld wordt met een valse ijdeltuit? En het volk dan, waar het hof zich veel te weinig om bekommert? Heeft de prinses geen verplichtingen jegens hen? Tja, noblesse oblige. Intisar Khahani (een Amerikaanse van Pakistaanse komaf) heeft de sfeer van een grimmig Grimm-sprookje in dit boek heel goed bewaard, compleet met de nodige magie én een pratend paard, maar heeft er tegelijk een coming-of-age roman van gemaakt, met daarin mooi verpakte lessen over rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid. Een echte aanrader.

Met de Schotten naar de Cariben

Dit boek had ik in april zelf mee op reis en ik kan dus uit eigen ervaring verklaren dat het een prima vakantieverhaal is. Voyager (VS 1994) van Diana Gabaldon is alweer het derde deel in de Outlander-serie, dat begon met Outlander (1992), een licht-paranormaal, romantisch, humoristisch tijdreisverhaal waarvan ik nooit had gedacht dat ik zelfs maar door het eerste hoofdstuk zou komen en waar ik onverwacht veel plezier mee heb gehad. Het tweede deel (Dragonfly in Amber) was wat minder geslaagd, en ook dit derde deel haalt niet het niveau van Outlander, maar ik blijf de avonturen van Claire, die vanuit 1945 in het achttiende-eeuwse Schotland belandt, en haar heethoofdige doch galante (en sexy) highlander Jamie erg vermakelijk vinden.

In dit verhaal belanden ze op een wat gekunstelde wijze op een schip richting Caribische Zee. Ik had er niet zoveel vertrouwen in dat dit leuk ging worden, maar verdomd: Gabaldon krijgt het voor elkaar om er vanaf het moment dat Claire en haar ongeregelde zootje Schotten uiteindelijk scheep gaan weer een ontzettend leuk verhaal van te maken. Er is schrijftechnisch wel wat op aan te merken. In het eerste stuk wordt er net als in Dragonfly in Amber onhandig geschakeld tussen vertelperspectieven, maar zodra iedereen op zee zit, gaat het verhaal weer prima lopen en heeft Gabaldon de juiste humoristische toon weer te pakken. Op de Caribische eilanden komen Claire en Jamie onverwacht een dood gewaande vijand tegen, die het hun behoorlijk moeilijk maakt, wat voor het avonturengehalte natuurlijk alleen maar goed is. Kortom: pretentieloos amusement met een vette knipoog. Heerlijk.

De paranormalen en de gemodificeerden

Ook Stiletto (Australië 2016) van Daniel O'Malley is een vervolg en net zoals bij de serie van Gabaldon is het toch wat minder geslaagd dan het eerste deel, maar nog steeds geschift genoeg om leuk te zijn. Dat eerste deel, The Rook, noemde ik een soort dronken kruising van tv-serie Spooks en film Ghost Busters. Het sterke van The Rook was dat we net zo min als de verteller wisten wat er in godsnaam aan de hand was toen ze op een ochtend in een park bijkwam omringd door lijken en zonder geheugen. Dat al die doden latex handschoenen droegen, maakte het extra raar. Samen met de verteller gingen we op speurtocht uit en zo ontdekten we dat we ons hier midden in een complot bevonden binnen de geheime Britse geheime-dienst  die paranormale wezens bestrijdt en uitroeit.

In dit deel is de verteller uit The Rook een bijfiguur en zien we het verhaal vanuit het gezichtspunt van een paranormaal begaafde bestrijdster van paranormale gevaren en één van hun aartsvijanden, waarvan iedereen dacht dat ze eeuwen geleden al uitgeroeid waren: de Belgische wetenschappers die hun eigen lichamen en dat van hun soldaten zo stampvol implantaten en andere technologische wonderen hebben gestouwd dat het lijkt alsof ze over bovennatuurlijke krachten beschikken. Denk aan de Borg uit Star Trek, maar dan zonder griezelige koppen. De paranormalen vinden de gemodificeerden eng en onnatuurlijk en de gemodificeerden vinden de paranormalen net zo eng en onnatuurlijk. O'Malley laat ze allemaal vreselijk spannende avonturen beleven tegen de achtergrond van een wat bredere ontwikkeling. Knap geplot en dolle pret.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.