De wereld in een zandkorrel

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour.

Ja, dames en heren, het is weer Poëzieweek. Overal in het land gonst het van de gedichten en zelfs in onze eigen dorpsbibliotheek komen dichters op bezoek om ons te trakteren op hun werk.

Om je in de juiste stemming te brengen, krijg je hier een korte selectie uit eigen werk. Geen gedichten, want daar heb ik geen talent voor, maar blogposts over poëzie. Laat je inspireren!

Allereerst zijn hier twee prachtboeken over poëzie.

How to Read a Poem and Fall in Love with Poetry (VS 1999) van Edward Hirsch, is fantastisch. Hirsch doet precies wat de titel van zijn boek belooft. Hij leert je om poëzie te doorgronden en je er door mee te laten slepen.Het boek is een ware schatkist voor iedereen die een oprechte liefde voor poëzie heeft én de Engelse taal goed beheerst. Het is niet een boek om in één adem uit te lezen. Je moet er regelmatig eventjes voor gaan zitten en de tijd nemen om te genieten van dat Italiaanse sonnet of dat bluesgedicht. Je moet bereid zijn om moeite te doen en na te denken en te reflecteren. Je moet geen haast hebben om weer een boek van je lijstje te schrappen, maar je rustig overgeven aan dit boeiende en betoverende boek.

The Heart of the Haiku (VS 2011) van Jane Hirshfield is net zo'n juweel, maar dan alleen gewijd aan de haiku. Vele mensen over de hele wereld schrijven tegenwoordig wel haiku's en een beetje poëzieliefhebber weet dat het een ultrakorte, ultragecomprimeerde dichtvorm van Japanse oorsprong is. Veel minder mensen weten dat de haiku zoals we die nu kennen, weliswaar niet is uitgevonden maar wel is gevormd door de zeventiende-eeuwse Japanse dichter Bashō. De Amerikaanse dichter Jane Hirshfield schreef een schitterend lang essay over de man en zijn werk en leven, en geeft ons tegelijkertijd inzicht in wat een haiku is, wat een haiku doet.

Het thema van de poëzieweek 2017 is humor, daarom hier ook nog twee ontzettend geestige romans over een dichter en over de uitgevers van een poëzietijdschrift.

The Anthologist (VS 2009) van Nicholson Baker een zeer geslaagde en charmante kruising van causerie over poëzie en verhaal van een dichter die vast zit. De verteller is tegelijkertijd heel grappig én de wanhoop nabij. Zijn toon is in een en dezelfde zin nonchalant en gepassioneerd. Een knappe schrijver die daar iets moois van kan maken. De lezer moet wél een bovengemiddelde belangstelling voor poëzie hebben, anders zal dat onderdeel niet landen, maar ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn die net zo van dit boek zullen genieten als ik.

Jammy Dodger (GB 2012) van Kevin Smith is is een heerlijke satire op het gesubsidieerde culturele en intellectuele leven in Belfast in 1988, een tijd waarin alle literaire lezingen aan de universiteit over Sylvia Plath gaan en de meer pretentieuze regisseurs wanhopig op zoek zijn naar experimentele toneelstukken, hoe rauwer en onbegrijpelijker hoe beter. Het is Britse komedie van de betere soort, met veel poëziecitaten en grapjes die het vooral goed zullen doen bij mensen die redelijk zijn ingevoerd in de Britse dichtkunst. Ik heb verscheidene keren zo hard moeten lachen dat de op schoot slapende poes zich een ongeluk schrok en snel weg sprong.

Ben je van plan om een activiteit in het kader van de Poëzieweek te bezoeken? Lees je wel eens poëzie? Wat voor poëzie? En waarom geniet je er van? Of waarom begin je er juist niet aan? Laat het me weten!

O ja, de regels waarmee ik deze blogpost opende vormen het begin van een gedicht van de Engelse dichter William Blake (1757-1827).