Sarah Perry,
After Me Comes the Flood (GB 2014)
Roman, 241 pp.
Niet in het Nederlands vertaald
Ik heb sterk het idee, dat ik deze roman geen recht doe met mijn bespreking, maar ik kan er ook niks beters van maken. After Me Coms the Flood is een schitterend geschreven boek dat voor mij domweg niet werkt. Als je benieuwd bent waarom niet (iedereen toch zeker?), lees dan vooral door. En houd er ook rekening mee dat onder anderen de recensenten van de The Guardian, The Independent en The Telegraph zeer te spreken waren over deze literaire roman. En dat Sarah Perry een originele schrijver met overduidelijk talent is.
Vervallen landhuis
Het begin van After Me Coms the Flood had me trouwens meteen helemaal te pakken. Dat wordt verteld door de hoofdpersoon, een eenzame half-overspannen boekverkoper uit Londen, genaamd John Cole, die op een snikhete dag tijdens een langdurige hittegolf de stad ontvlucht naar zijn broer op het platteland, maar door autopech ergens strandt en in een vervallen landhuis terecht komt, waar hij door de aanwezigen begroet wordt alsof hij verwacht werd. De mensen daar, een vreemd gemengd gezelschap, kennen zelfs zijn naam. John wordt naar 'zijn' kamer gebracht en ontdekt met stijgende verbijstering dozen met zijn naam erop. Een geweldig intrigerend mysterie, heel knap en boeiend neergezet.
Bijbelse natuurrampen
Perry lost dat mysterie op geheel aannemelijke wijze op, wat buitengewoon knap is, maar door de openingshoofdstukken heeft ze mij een heel andere roman doen verwachten. Van een intrigerend raadsel komen we in een loodzware roman, vol symboliek die zeer vakkundig in het boek is verweven, maar ook vaak zo moeilijk grijpbaar is, dat de pogingen om er tot door te dringen het genot van het verhaal blokkeren en ophouden. Dan is er de vreemde sfeer, mede gecreëerd door de symboliek en door de vaagjes eigenaardige personages. Er hangt iets ongrijpbaars in de lucht, iets van bijbelse natuurrampen en van een buiten de normale tijd geplaatst zijn.
Ongrijpbaar en melancholiek
Maar ik was kennelijk niet gevoelig voor die bijzondere sfeer en raakte er alleen maar gefrustreerd door. Hetzelfde gold voor mijn verhouding tot de personages. Ik kon niks met die mensen, niet omdat ze onsympathiek waren of mijn medegevoel niet verdienden, maar omdat deze fragiele en beschadigde zielen voor mij maar niet echt wilden worden. De emotionele connectie bleef uit, behalve - vreemd genoeg - toen het Angelsaksische gedicht Wulf and Eadwacer uit de tiende eeuw even een prominente rol speelde. Dit gedicht is minstens zo ongrijpbaar en melancholiek als deze roman, maar maakte desondanks op mij weer net zo'n verpletterende indruk als toen ik het veertig jaar geleden voor mijn studie las (in het originele oud-engels).
Tweede kans
Misschien las ik dit boek op een verkeerd moment, in een periode dat ik veel te weinig energie had om het de aandacht te geven die het ongetwijfeld verdient. Misschien is dit gewoon geen boek voor mij. In ieder geval ga ik Sarah Perry nog een tweede kans geven met The Essex Serpent, dat hier door Hella met veel warmte besproken wordt en dat in ieder geval een heel ander soort boek is.
PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.
Wel een bespreking die uitdaagt om het te proberen!
BeantwoordenVerwijderenGoeie reactie! Mijn besprekingen zijn bedoeld om mensen zelf te laten beoordelen of een boek wel of niet iets voor hen is. Een blog mag geen simpel lijstje met aan- en afraders zijn. Mensen die dat graag willen, kunnen hun heil beter op Facebook en Twitter zoeken, vind ik altijd.
VerwijderenEen mooie en interessante bespreking en ik sluit me aan bij Hella, dit lokt aan om te proberen, hoewel ik geen idee heb of ik het zelf mooier zou vinden of juist niet. Maar dat maakt de ervaring van het lezen ook zo leuk.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Grappig, dan heb ik het boek in zekere zin toch recht gedaan. Ik heb geen idee wat jullie er van zullen vinden, maar het is in ieder geval een intrigerend boek.
VerwijderenIk wilde hier al eerder op reageren, maar het is er nooit van gekomen.
BeantwoordenVerwijderenIk was destijds (en nog) ook heel erg onder de indruk van Wulf and Eadwacer. Ik heb altijd het stencil bewaard dat we op de middelbare school kregen uitgereikt met de oud-Engelse tekst en twee verschillende vertalingen (een van W.S. Mackie en een zonder bronvermelding, misschien van onze leraar zelf?). Het zit voorin mijn exemplaar van The Anglo-Saxon Elegies (vertaald door Kevin Crossley-Holland).
Wat bijzonder! Ik vond al die Anglo-Saxon Elegies prachtig, veel mooier dan het beroemde Beowulf, misschien omdat je veel dichter bij de mensen uit die tijd komt.
VerwijderenJa, geheel met je eens. Ik heb Beowulf ooit wel gelezen (in modern Engels), maar het zei me ook niet zoveel. Ik denk dat het voornamelijk zo beroemd is omdat het het oudste overgeleverde epische gedicht in het Oud-Engels is.
Verwijderen