The Family Tree (VS 1997)
Roman, 496 pp.
Niet in het Nederlands verkrijgbaar
Een politieroman, denk je als je aan dit boek begint, duidelijk een politieroman. De hoofdpersoon Dora Henry is immers een politieagent die de moorden op drie genetici onderzoekt. Verder heeft ze een niet al te denderend huwelijk, en ook dat hoort echt bij het genre. En net als je een beetje met Dora begint mee te leven en je achter je oren begint te krabben over haar huwelijk, zit je in het volgende hoofdstuk ineens, patsboem! in een Oosters sprookje, in het hoofd van een jong slavinnetje dat als sloofje in een harem werkt. Waarna je - net als het leuk wordt - weer terug pendelt naar Dora Henry, die inmiddels problemen heeft met een waanzinnig hard groeiende plant. Ook lijkt er iets raars te zijn met de bomen in de stad. En vervolgens - doink! - zit je weer in de fantasiewereld van het meisje Opalears, dat op reis gestuurd wordt met de prins, die de wereld moet redden naar aanleiding van een cryptische voorspelling van een zieneres - waarbij Tepper een hoop lol heeft met het vrolijk parodiëren van de quest in traditionele fantasy-verhalen. Wat is dit in godsnaam voor een boek?
De toon van beide verhalen is ook nog eens volstrekt verschillend. Die in het verhaal van Dora is simpel, op het naïeve af. Die in het verhaal van Opalears is een beetje tongue-in-cheek, met een onnozelheid die grappig en duidelijk opzettelijk is. 'Wat hebben deze verhalen in hemelsnaam met elkaar te maken?' zit je de hele tijd te denken. Maar verdraaid, Tepper krijgt het voor elkaar om ze met elkaar te verbinden. Op een gegeven moment zie je een element dat beide verhalen gemeenschappelijk hebben en nog weer even later begin je te begrijpen hoe ze één verhaal kunnen vormen. En juist dan, op het moment dat die beide verhalen één worden, krijg je een enorme verrassing en krijgt het verhaal een wending die je nooit had verwacht. Ook wordt duidelijk waarom Dora eigenlijk met die vervelende man van haar is getrouwd en wat er met die grote boom van de buren is.
Ik ga verder niks meer over het verhaal zelf zeggen, want het plezier van dit boek zit hem vooral in het ontdekken daarvan en hoe het zich ontwikkelt. Wel kan ik gerust verklappen dat het een fabel blijkt te zijn, met een duidelijke moraal, zoals dat hoort bij een fabel. Die boodschap, die gaat over de manier waarop we met onze planeet en de natuur om gaan, is er door Tepper ongegeneerd dik op gesmeerd. Hij is echt met geen mo-ge-lijk-heid te missen. Als je dus niet van Teppers moraal geporteerd bent, zul je dit een vreselijk boek vinden. Persoonlijk vind ik haar boodschap sympathiek en actueler dan ooit en kon ik haar het weinig subtiele ervan wel vergeven, vooral omdat het verhaal zelf gewoon hartstikke charmant is. Het boek is op geen stukken na zo indrukwekkend of zo verrekte goed als haar science fiction roman Grass, maar ondanks de kritiek die ik er op heb, heb ik er toch wel veel plezier mee gehad.
PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten