Ambitie tot in de hemel

John Boyne,
A Ladder to the Sky (Ierland 2018)
Roman, 354 pp.
Nederlandse titel: Een ladder naar de hemel


Twee van mijn favoriete bloggers (Jacqueline en Bettina) waren vlak na elkaar zeer te spreken over dit boek. Het gaat over een schrijver die volkomen gewetenloos is in zijn ambitie om beroemd te worden; is volgens Bettina "ingenieus en zeer goed geschreven", en volgens Jacqueline "een heerlijk boek. Vlot en meeslepend, vol fijne karakters en knappe plotwendingen." Dat klonk zo onweerstaanbaar dat ik het gauw gekocht heb. En ja hoor, het was inderdaad een heerlijk boek, dat ik in slechts enkele rukken heb verslonden. Precies het soort boek waar ik nu even aan toe was.

Het gaat over Maurice Swift, een gewone arbeidersjongen die twee ambities heeft: beroemd schrijver worden en een kind krijgen. Ambitieus is trouwens een understatement als we het over Maurice hebben: je kunt hem gerust meedogenloos noemen, want als je zoalshij leeg van binnen bent, geen ziel hebt, en die leegte wanhopig op wilt vullen, dan zuig je als een vampier de levens en verhalen van andere mensen op. Dat is Maurice. Niet dat het meteen opvalt. Maurice is een hele mooie vent, waar mannen én vrouwen allemaal als een blok voor vallen, en hele mooie mensen hebben nu eenmaal een streepje voor. Vaak zijn anderen niet in staat voorbij het oogverblindende uiterlijk te kijken.

De enige die dat wel meteen doet, is Gore Vidal, de (echt bestaand hebbende) Amerikaanse schrijver die Maurice samen met zijn eerste verovering, de gelauwerde auteur Erich Ackermann, bezoekt in Italië. Tot dan toe hebben we Maurice alleen gezien door de ogen van de tot over zijn oren verliefde Erich, maar met Vidal krijgen we een andere blik op Maurice en worden we al wat kritischer. Dan is het weer een paar jaar later en krijgen we Maurice te zien door de ogen van de vrouw waar hij inmiddels mee getrouwd is. Het plaatje van Maurice is nu bijna compleet en het is niet fraai. Wat gaat er van Maurice worden? Houdt hij dit spel vol of krijgt hij zijn verdiende loon?

Dit is duidelijk een plotgedreven boek, geen psychologische roman of een eentje met grote literaire pretenties. Er zijn hier en daar ook wel wat gaatjes in het verhaal aan te wijzen als je er even bij stil staat en wat minder waarschijnlijke dingetjes, maar wat geeft dat nou? Boyne schrijft zo onderhoudend en bouwt het verhaal zo goed op dat je alleen maar door wilt lezen, helemaal tot aan het einde. De inkijkjes in de schrijverswereld (die Boyne natuurlijk uit de eerste hand kent) zijn ook erg de moeite waard. Met name het hoofdstuk waarin we op bezoek zijn bij de sluwe ouwe vos Gore Vidal vond ik verrukkelijk, misschien ook omdat ik vroeger wel eens wat van Vidal gelezen heb.

Ik ga verder geen uitgebreide bespreking van dit boek maken. Nergens voor nodig. Gewoon fijn lezen als je in de stemming bent voor een goed en onderhoudend verhaal, je innerlijke literaire criticus in de kelder opsluiten en je lekker mee laten slepen.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.