Een eigentijdsche kerstvertelling

Jaren geleden werd ik op eerste kerstdag altijd wakker met een onzichtbaar koortje dat buiten op straat meerstemmige christmas carols zong. Het had iets sprookjesachtigs, iets magisch, die stemmen in het halfdonker waarvan je niet wist wie het waren. Tot ze er ineens niet meer waren en de kerstdagen net wat minder vrolijk begonnen. Tegenwoordig zit ik zelf in een koortje, dat wel eens optreedt in het bejaardenhuis en dat aan het eind van het jaar altijd een stuk of wat kerstliedjes instudeert. Gewoon voor de eigen lol, om in de sfeer te komen.

   “Eigenlijk een beetje zonde dat we daar verder niks mee doen,” vond Joop, een succesvolle horeca-uitbater met een imposante snor. "Waarom zouden we ze niet eens in het verzorgingshuis opvoeren?"

   “Maar daar zijn we vorige maand nog geweest. Om die mensen nu alweer te teisteren…” Typisch Betty, een veel te bescheiden lerares Latijn.

   Alexandra stond meteen verontwaardigd op. “Hoezo teisteren! Zo slecht zingen we helemaal niet." Alexandra is onze ster-sopraan, de enige die echt goed zingt en wéét dat ze goed is.
Op dat moment schoot mij het onzichtbare kerstkoortje van destijds weer te binnen.

En zo kwam het dat wij nu, op eerste kerstdag, op de hoek van de Parklaan en de Vondellaan vierstemmig Joy to the World staan te zingen, terwijl het in het oosten net een klein beetje begint te dagen. Alexandra heeft een enorme bontmuts op haar hoofd, wat ik persoonlijk een beetje té vind, want zo koud is het nou ook weer niet. Joop heeft een kerstmuts met flikkerlampjes opgezet. Hij heeft hem van de Action. Het is niet om aan te zien, maar niemand durft er iets van te zeggen.

Hier en daar in de huizen is al licht aan, maar geen mens loopt uit om ons te zien. Helemaal niet erg, we vinden het gewoon zalig om te zingen. Halverwege komt er een man met een hond langs. De hond blaft wat halfhartig tegen Alexandra’s bontmuts en laat zich daarna grommend naar huis trekken. Wij verplaatsen ons na een paar liedjes, via stops op het Mondriaanplein (winderig) en in het winkelcentrum (uitgestorven), naar de Balistraat, een wat volksere buurt. We zijn net begonnen aan Stille Nacht, als Betty me discreet aanstoot. Uit het raam van de bovenste verdieping van één van de huizen staat een jongen met een brede grijns ons te filmen met zijn telefoon. Hij geniet duidelijk. Hier doen we het voor! Gek wat voor invloed het heeft als je wordt gefilmd. We veren allemaal een beetje op en zingen ineens een stuk overtuigender. Ik denk zelfs dat we Stille Nacht nog nooit zo mooi en zo doorvoeld uitgevoerd hebben.

Als ik later thuis voldaan met de familie aan de koffie met kerstkrans zit, komt er een appje binnen van Betty: “We staan op YouTube,“ schrijft ze, met daarna een link. Jee, wat spannend! Meteen bekijken. Ik klik, maar krijg prompt een foutmelding. Geen internetverbinding, de wifi is net weer uitgevallen. Alweer! Gauw naar boven, naar de desktop in de werkkamer. Opstarten, wachten, inloggen, wachten, naar YouTube, letter voor letter de link overtikken, wat pas de derde keer helemaal goed gaat (scheepsrecht), en ja hoor, daar zijn we.

Er staat ook iets onder.
“Deze bunch of losers stond vamorgen by ons voor de deur. Hebben ons bescheurt LOL!!!!!”