Een gedicht voor vandaag

De builenpest kwam verstopt in een baal stof uit Londen met daarin besmette vlooien. Dat wisten de inwoners van het Engelse dorpje Eyam in Derbyshire op dat moment niet, maar zelfs in 1666 had hun dominee al wel heel goed door dat de verspreiding van de pest te maken had met menselijk contact. De Eyamers grendelden hun dorpje van de buitenwereld af, om te voorkomen dat anderen ook zouden worden geïnfecteerd.

Tussen Eyam en het buurdorp Stoney Middleton stond een grenssteen waarin ze zes gaten boorden. Daarin legden de inwoners van Eyam het geld voor de noodzakelijke levensmiddelen en medicijnen die de mensen van Stoney Middleton bij de steen voor hen achter lieten, en goten azijn over de munten in de hoop dat ze dan hun buren niet zouden besmetten. Meer dan een kwart van de duizendkoppige bevolking van Eyam kwam om door de pest, maar door hun zelfopgelegde quarantaine voorkwamen ze wel dat de ziekte zich verder in de omgeving verspreidde.

Ongeveer 1200 jaar daarvoor, waarschijnlijk ergens rond het jaar 400, schreef de Indiase dichter Kalidasa het gedicht ‘Meghadūta’, waarin een yaksha (een soort natuurgeest) die door een god tijdelijk is verbannen naar Centraal-India, via een wolk een boodschap naar zijn geliefde vrouw in de Himalaya wil sturen. De geest weet de wolk over te halen dit voor hem te doen door hem de fantastische landschappen voor te houden die hij onderweg tegen zal komen.

Geïnspireerd door deze twee oude verhalen - eentje waargebeurd,  eentje ontsproten aan de verbeelding – heeft de Britse poet laureate (nationale dichter) Simon Armitage een gedicht geschreven voor de dag van vandaag. Het is een gedicht dat niet alleen uitnodigt om stil te staan en te reflecteren, maar dat ook troost wil bieden.  Het is een toegankelijk gedicht (als je Engels tenminste goed genoeg is), dat meer te bieden heeft naarmate je het vaker leest, en dat pas echt tot zijn recht komt, als je de beelden langzaam in je om laat gaan en ze in je eigen geest hun werk laat doen, totdat er iets extra's ontstaat.

Moge iedereen hieraan een klein beetje troost ontlenen.

Lockdown door Simon Armitage 

And I couldn’t escape the waking dream
of infected fleas

in the warp and weft of soggy cloth
by the tailor’s hearth

in ye olde Eyam.
Then couldn’t un-see

the Boundary Stone,
that cock-eyed dice with its six dark holes,

thimbles brimming with vinegar wine
purging the plagued coins.

Which brought to mind the sorry story
of Emmott Syddall and Rowland Torre,

star-crossed lovers on either side
of the quarantine line

whose wordless courtship spanned the river
till she came no longer.

But slept again,
and dreamt this time

of the exiled yaksha sending word
to his lost wife on a passing cloud,

a cloud that followed an earthly map
of camel trails and cattle tracks,

streams like necklaces,
fan-tailed peacocks, painted elephants,

embroidered bedspreads
of meadows and hedges,

bamboo forests and snow-hatted peaks,
waterfalls, creeks,

the hieroglyphs of wide-winged cranes
and the glistening lotus flower after rain,

the air
hypnotically see-through, rare,

the journey a ponderous one at times, long and slow
but necessarily so.


PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen.