Plattelandsidylle?

Amanda Craig,

The Lie of the Land (GB 2017)

Roman, 464 pp.

Niet in het Nederlands vertaald

Ik begon aan dit boek met een heel verkeerd idee. "Quentin and Lottie Bredin, like many modern couples, can't afford to divorce. Having lost their jobs in the recession, they can't afford to go on living in London; instead, they must downsize and move their three children to a house in a remote part of Devon," aldus de tekst op de achterkant. Ha, een luchtige plattelandssatire: verwend Londens yuppengezin komt tussen de boerenkinkels terecht en wordt eindelijk echt menselijk. Onderhoudend, niet al te zwaar, niet al te veeleisend voor de lezer. Tenminste, zoiets had ik me daarbij voorgesteld. Maar ik zat er naast. Ja, een beetje klopt het wel. Het verwende yuppengezin wordt inderdaad een stukje menselijker, er valt zo nu en dan wat te lachen, maar het boek had veel meer diepgang en nuance dan ik had verwacht. Het bleek gewoon een prima literaire roman te zijn.

 

Maar natúúrlijk moet een huis drie extra badkamers hebben

Totdat eind 2008 de crisis toesloeg waren Lottie en Quentin het perfecte yuppenstel: zij een redelijk succesvolle architect, hij een bekende politieke journalist. Volstrekt logisch dat je dan een duur huis in Londen koopt. 

Stripped, replastered, rewired, repainted and reconfigured, the house has been the third party in a charmed union. When they borrowed an additional £100,000 to give it three new bathrooms, a splendid new kitchen extension, stair carpets, fitted bookshelves and cupboards, it seemed like an entirely rational thing to do.

Totdat beiden de laan uitvliegen en het onmogelijk blijkt om van Quentins freelance werk de hypotheek nog te betalen. Tot overmaat van ramp heeft de crisis Quentin ook nog eens in een stereotypische midlife crisis gestort en heeft hij zijn heil gezocht in vreemd gaan. Lottie wil subiet scheiden, maar het dure huis blijkt dankzij de crisis onverkoopbaar. Dus dan zit er maar één ding op: het blok aan het been verhuren, zelf iets goedkoops op het platteland huren en wachten tot de huizenmarkt weer aantrekt. Quentin wil niet, maar heeft weinig keus en Lottie geniet er stiekem van dat ze hem in ieder geval een beetje terug kan pakken. Lekker puh.

Een fabriek, een popster en een moordmysterie

In Devon gaan vervolgens verschillende verhaallijnen door elkaar lopen. Quentins ouders doen hun intrede, en dan blijkt dat zijn vader (ooit een minor poet) net zo overspelig was als zijn zoon, maar dat zijn vrouw dat altijd dapper heeft aanvaard. Andere generatie dus. De plaatselijke wijkverpleegster en haar boerenechtgenoot gaan een rol spelen, een schoonmaakster, een fabrieksmeisje, een schatrijke bejaarde popster en zijn jonge trophy wife, en Lottie en Quentin komen er onafhankelijk van elkaar achter waarom het huis dat ze huren zo goedkoop is. En o ja, er is nog een moordmysterie, en een ontzettend spannende scène tegen het eind, maar eigenlijk hadden die twee dingen er van mij helemaal niet in gehoeven, want het verhaal is op zich interessant genoeg.

 

Heikneuters

Craig wilde met dit boek een realistisch beeld van het platteland geven: het is niet de pittoreske ansichtkaart die toeristen zien, en het is al net zo min een achterlijk gebied bevolkt door heikneuters. Er wonen normale mensen met normale levens, en die cakejes waar Londenaren zo gek op zijn? Die worden hier gemaakt, in de fabriek, net zoals het meeste voedsel op de een of andere manier van het platteland komt.

 

Overspel als functieomschrijving

Maar Craig is vooral heel sterk in het herkenbaar en genuanceerd neerzetten van mensen. Alleen Quentin komt er een beetje bekaaid van af. Hij is zó'n typische egoïstische Londense yup dat het wat karikaturaal wordt.  Dit is typisch Quentin: zodra zijn vrouw helemaal in beslag wordt genomen door hun kleine kinderen gaat hij haar een stuk minder aantrekkelijk vinden en zoekt hij zijn heil uiten de deur - heel begrijpelijk vindt hij zelf: 

On the whole, Quentin thought, he deserved a medal for not having an affair until Stella was three. He worked in an office surrounded by lovely young women. If you were an editor, adultery was almost part of the job description.

Maar het moet ook gezegd worden dat Craig in haar pissige portretjes van het grote kind Quentin ook vaak erg geestig is, én dat Quentin uiteindelijk toch in staat blijkt te zijn om volwassen te worden, in tegenstelling tot zijn egoïstische vader, die dat nooit hoefde omdat zijn vrouw haar lot zo moedig droeg.

Echte mensen

The Lie of the Land is dus geen onbenullig vakantieverhaaltje, maar het is ook geen boek dat er enorm uit springt. Toch heb ik het met veel plezier gelezen. Het is een verhaal over huwelijken en gezinnen, over echte mensen die worstelen met herkenbare problemen. Het is onderhoudend en intelligent  geschreven en het biedt de liefhebbers van moordmysteries ook nog eens een leuke subplot. Fijn om er toch eventjes mee tussenuit te zijn.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.