Een coronakerstlied

 Jacob woonde en werkte al jaren in Engeland, waar hij naar hartenlust zijn anglofilie kon uitleven, want hij was verzot op Charles Dickens, op scones, op kostuumdrama's en had zelfs geleerd om van fish and chips te houden.
   Een heerlijk land, vond Jacob dus, totdat de Brexit niet alleen het land, maar hele regio’s en zelfs families uit elkaar dreef. Toen kwam de pandemie en bleek ook Jacobs Nederlandse familie verscheurd, want broer Bob was complotdenker geworden. Hij verkondigde luidkeels dat het virus op de wereld was losgelaten door Bill Gates om de overbevolking te bestrijden, en tegelijkertijd dat het helemaal geen bedreiging voor de volksgezondheid was, wat aan Jacob de uitspraak ontlokte dat Bill het dan dus niet erg slim had aangepakt. Bob nam aanstoot aan de smalende toon van zijn broer, Jacob ergerde dood zich aan het geëvangeliseer van Bob, en nu praatten ze niet meer.
   Jacob was Bob zelfs zo ondraaglijk gaan vinden, dat hij zich had afgemeld voor de familiekerstlunch via Zoom; hij zat nog liever in zijn eentje te zwelgen in zelfmedelijden.

Kerstavond had hij doorgebracht met Pip, een aanhankelijk bastaardje uit het asiel, en een fles supermarktport die hij van zijn studenten had gekregen. Hij was in zijn stoel in slaap gevallen en schrok de volgende ochtend (het was al licht) stijf en verkleumd wakker van Pip, die blij stond te springen. Het volgende moment schrok hij nog harder, toen hij zag waar Pip zo opgewonden tegenaan sprong: er stond een hele rare vent in zijn huiskamer, helemaal in het groen gekleed, en met een krans van hulstbladeren in zijn haar.
   'Jezus,' kreunde Jacob, 'wie is u? Hoe bent u binnengekomen? '
   'Ha! Niet Jezus! De kerstgeest!' bulderde de vent.
   'Niet zo hard,' siste Jacob. 'Hoezo kerstgeest? Net als in A Christmas Carol van Dickens? Moet u dan geen rood pakje aan?'
    De man stikte zowat. 'Pfah! Dat is die commerciële Amerikaan! Ik ben de enige echte originele kerstgeest en ik kom je iets laten zien.'
   ‘Ga weg. Ik heb hier geen zin in.’ Jacob sloot zijn ogen, hopend dat de verschijning dan zou verdwijnen, maar even later was hij er nog steeds. Pip lag in aanbidding aan zijn harige blote voeten.
   'Opgelet!' riep de man. Tot Jacobs stomme verbazing zaten Bob en zijn vrouw Nellie plotseling op de antieke Chesterfieldbank. Pip kroop jankend onder de tafel. Jacob was sprakeloos.
  'Nieuwste hologramtechniek. Goed, hè?' De man gaf een vette lach en brulde: 'Daar gaan we! Tadaaa!'

Bob en Nellie kwamen prompt tot leven. Nellie zuchtte. 'Ik snap jou niet, Bob. Waarom doe je zo gelijkhebberig tegen Jacob? Je bent anders ook nooit zo fanatiek. Nu heb je de kerst voor je ouders verpest.'
   'Ik gelijkhebberig? Jacob is veel erger! Die werkt aan de universiteit en weet alles beter en heeft altijd gelijk.'
   'Maar hij weet het ook echt vaak beter, omdat-ie zoveel leest en eerst nadenkt, in plaats van maar wat te roepen.'
  'Ik roep zomaar wat? Ik ben de dombo die met zijn handen werkt en nooit nadenkt?'
   'Je minderwaardigheidscomplex speelt weer op. De bouwvakker is jaloers op de wetenschapper.'
   'Bouwvakker? Ik heb een succesvol aanneembedrijf met drie vestigingen. Ik verdien vijf keer zoveel als Bob met zijn lullige docentensalarisje. Ik heb een Mercedes, terwijl Jacob in een aftandse Mini rondtuft.'
   'Niet aftands! Vintage!' riep Jacob, maar ze hoorden hem niet.
   'Ik jaloers op Jacob? Hij zou jaloers op mij moeten zijn. Maar nee, hij kijkt op me neer, maakt me uit voor viruswappie.'
   ‘Hij kan wel eens wat neerbuigend overkomen.'
   'Wát neerbuigend? Hij is zo arrogant als de pest.'
   'Een beetje. Maar ik snap nog steeds niet waarom je zo tegen hem tekeerging met die samenzweringstheorieën. Geloof je dat nou echt?'
   'Ik weet het niet. Maar wetenschappers weten ook niet alles.'
   'Maar waarom zou iemand op Facebook het dan wel weten? Geloof je serieus dat Bill Gates met een duivels plot bezig is? Dat is meer iets voor een James Bondfilm.'
   'Misschien wil ik er daarom graag in geloven. Het is veel interessanter dan vette pech of dom toeval. En het is zo lekker om die arrogante wetenschappers dwars te zitten.'
   'Je bedoelt: om je broer dwars te zitten.'
   'Maar hij vraagt er om.'
   'Hoezo? Jij hebt veel meer succes, hebt een gezin, terwijl hij een alleenstaande ouwe homo is.'
   'Achtenveertig is helemaal niet oud,' protesteerde Jacob zwakjes, maar niemand reageerde.
   'Oké, misschien zeg ik die dingen wel om te provoceren, omdat ik me bij Jacob altijd weer het domme broertje voel.'  

Op dat moment greep de zelfverklaarde kerstgeest in, en zette Bob en Nellie stil. 'Ik denk dat we wel genoeg gezien hebben.' Hij wreef tevreden in zijn handen. 'Goeie voorstelling, hè?'
   Jacob zei niks.
   De man maakte een armgebaar, waarop Bob en Nellie in een flits verdwenen. Pip kwam kwispelend onder de tafel vandaan. De man toverde uit het niets twee glazen warme wijn tevoorschijn, riep 'Vrolijke kerst!', en sloeg zijn glas in één keer achterover. Jacob nam voorzichtig een slok, en dat was het laatste wat hij zich herinnerde.

Toen hij weer wakker werd, hing hij half uit zijn stoel en droop er een sliertje kwijl over zijn kin. Pip lag aan zijn voeten te snurken. Buiten was het donker. Was het inmiddels tweede kerstdag?  Gedesoriënteerd raadpleegde Jacob zijn telefoon: 25 december 2020, 8:10 AM. Hij kwam langzaam overeind, veegde bedachtzaam zijn kin af en gaf Pip te eten. Buiten regende het, en normaal zou hij dan een mimimaal uitlaatrondje doen, maar vandaag ging hij tot vreugde van Pip een heel eind wandelen. Toen ze thuiskwamen, voelde hij zich warempel wat beter en even na 1 uur maakte hij de open haard aan, stak wat kaarsen aan, schonk een glas tomatensap in, smeerde een stapeltje kalkoensandwiches, schakelde de laptop in en maakte verbinding. De rest van de familie was al present.
   'Vrolijke kerst, lieve pa en ma, lieve Nellie, lieve Bob. Wat fijn dat jullie er allemaal zijn. Ik heb jullie gemist'

_______________________________________________________________________

Dit verhaal is ook gepubliceerd in de bundel "Coronakerst" in het kader van een schrijfwedstrijd van Uitgeverij Quarantaine. De Dickenskenners zullen ongetwijfeld meteen de diverse verwijzingen naar "A Christmas Carol" en andere Dickensiana hebben herkend. Is er iemand die de naam van de hond kan plaatsen?

Nog een wat serieuzere noot: de discussie die ik in dit verhaal heb verwerkt, is iets waar ik me nogal zorgen over maak, maar ik realiseer me heel goed dat ik de problematiek hier erg simplisitisch en oppervlakkig (en sentimenteel) weergeef. Deelnemers aan de verhalenwedstrijd mochten maximaal 1500 woorden gebruiken, dus meer complexiteit en diepgang zat er niet in (als ik daar als beginnend amateurtje sowieso toe in staat zou zijn), maar toevallig ontdekte ik een paar dagen nadat ik het verhaal had ingestuurd een interessant artikel in The Guardian over dit onderwerp. Wil je ook weten hoe je toch kunt proberen om met complotdenkers in gesprek te blijven (voor zover mogelijk) en je een beetje in hun standpunt te verplaatsen (voor zover mogelijk), lees het artikel dan hier.