Drie echte aanraders

Emily St. John Mandel,
The Glass Hotel (Canada 2020)
Roman, 320 pp.
Nederlandse titel: Het glazen hotel

Mandels vorige roman, Station Eleven, is één van mijn favorieten aller tijden, dus ik wist van te voren dat de opvolger nooit zo goed kon zijn. En dat is-ie ook niet. Het is een heel ander verhaal, onder meer over een exclusief hotel op een uithoek van Vancouver Island dat alleen per boot te bereiken is, de financiële crisis van 2008, een jonge vrouw met kameleonachtige eigenschappen, een ex-junk en kunstenaar, enorme rijkdom en geestelijke armoede. Hoewel het verhaal dus heel anders is, heeft het boek hier en daar dezelfde wat onwerkelijke sfeer als Station Eleven, dezelfde foreshadowingtechniek en dezelfde unieke stijl.

Het verhaal zit tamelijk ingewikkeld inelkaar, en ik vroeg me wel eens af waar het naar toe zou gaan, maar uiteindelijk blijkt alles perfect  te kloppen en ik heb het gefascineerd en met veel plezier zitten te lezen. Ik zou het niet meer kunnen navertellen (het is alweer een tijd geleden dat ik het uitlas), maar ik weet nog wel dat ik het prachtig vond. Waarschijnlijk is dit niet ieders kopje thee, vanwege de complexe structuur en de boeiende gelaagdheid, maar nu ook weer niet echt ontoegankelijk. Ik vond het in ieder geval niet alleen een hele knappe roman maar ook een hele mooie roman.

Abi Daré,
The Girl with the Louding Voice (Nigeria 2020).
Roman, 384 pp.
Vanaf 1 augustus in het Nederlands verkrijgbaar als
Het meisje met de luidende stem

Hoewel er in literair opzicht wel het een en ander op dit boek valt aan te merken, snap ik heel goed dat het een enorme bestseller is geworden. Dat komt vooral door verteller Adunni, een veertienjarig meisje uit de binnenlanden van Nigeria dat net haar moeder heeft verloren en door haar vader wegens financiële problemen als derde vrouw wordt uitgehuwelijkt aan een veel oudere man. Adunni ontsnapt en wordt 'geholpen' door een man die meisjes als zij 'helpt' en komt als slaafje in de huishouding van een rijke zakenvrouw in de hoofdstad.

Het is een hoop ellende die Adunni meemaakt, maar je weet vanaf het begin dat het ook allemaal goed zal komen, en Adunni, met haar heel bijzondere vorm van Engels, haar intense leergierigheid en haar jeugdige naïviteit, is een personage waar je absoluut mee móet leven. Ze klinkt zo echt en de wereld waarin ze zich beweegt, is zo levendig beschreven, dat je vanzelf door blijft lezen. De personages hadden misschien wel iets genuanceerder gekund (ze zijn vaak of erg slecht of erg goed), maar helemaal zwart-wit zijn ze nu ook weer niet en je krijgt wel een heel boeiend en volgens mij heel realistisch kijkje in levens waar wij over het algemeen nauwelijks weet van hebben. Echt de moeite waard en ik ben blij dat ik het gelezen heb.

Ron Rash,
Serena (VS 2008)
Roman, 383 pp.
In het Nederlands onder dezelfde titel verkrijgbaar 

Al jaaaren had ik dit boek in huis, aangeschaft wegens juichende recensies en een aanbeveling van een bekende. Geen idee waarom ik er zo lang mee gewacht heb, want het is inderdaad briljant. Wel een waarschuwing: als je het belangrijk vindt dat de hoofdpersonen sympathiek zijn, kun je beter met een grote boog om dit boek heen lopen. George Pemberton en de kersverse bruid Serena die hij in 1929 meeneemt naar zijn houthakkersbedrijf in de Apalachen zijn verre van sympathiek. Ze zijn alleen geïnteresseerd in kaalslag en zoveel mogelijk geld verdienen. Maar er zijn gelukkig ook tegenspelers: de zestienjarige Rachel die Pemberton zwanger heeft gemaakt en vervolgens heeft laten stikken, de mannen die het gebied willen omvormen tot een nationaal park, en de onkreukbare sherriff. 

Het knappe is dat Rash (die vooral bekend staat als dichter) de Pembertons geheel neutraal weergeeft en de lezer zelf laat oordelen. Erg mooi vond ik de rol van de houthakkers, arm en uitgebuit maar niet dom, die alles gade slaan en als een Grieks koor commentaar leveren. Daarnaast zijn er voor de liefhebbers echo's van Shakespeares MacBeth (Serena ontpopt zich tot een ijzingwekkende Lady MacBeth) en wordt het verhaal vooral in de tweede helft ook nog eens steeds spannender. Eén van mijn absolute toppers van 2021.  Oh, en ga vooral niet de verfilming zien; die schijnt erg slecht te zijn.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.