Vluchtverhaal

Kijk, dit is mijn broertje; hij werd vijf jaar na mij geboren. Onze ouders waren zo blij met hem. Eindelijk een zoon! Natuurlijk houden ze ook van hun dochters, maar een zoon is toch iets bijzonders. Hij zet de naam voort, blijft bij de familie, terwijl een meisje uiteindelijk vertrekt om deel te worden van de familie van haar man. We verwenden hem allemaal schromelijk, maar wat wil je ook met zo'n lief kind?

Hoezo, een kwade blik? Is dat wat u ziet? Nee, dat klopt helemaal niet. Hij was bang toen deze foto werd gemaakt, doodsbang, en doodsvermoeid. De dag ervoor was er een bom ingeslagen in onze straat. Het ene moment zaten we met zijn allen aan de maaltijd, het volgende moment was onze hele wereld vernietigd. Ja, ons huis stond nog, min of meer, maar de ramen waren gesprongen, en buiten was alles stof en puin en geschreeuw en sirenes. Die sirenes! Ik hoor ze nog steeds. We durfden niet te blijven en in paniek vluchtten we de stad uit. De hele nacht liepen we, voortgestuwd door angst, in de richting van de grens. We rustten pas uit toen het licht werd, ergens in de woestijn, bij een benzinestation.

Mijn broertje had zich al die tijd flink gehouden, maar toen kon hij niet meer. 'Ik wil slapen,' huilde hij. 'Waarom is oma niet meegekomen? Waar is mijn voetbal?' Maar toen even later de journalist en de fotograaf langs kwamen, verbeet hij zijn tranen en keek hij onverschrokken de camera in, want hij was tenslotte een man.

Vandaag is zijn achttiende verjaardag en als hij niet was verdronken bij de oversteek naar Europa, was hij nu officieel volwassen. Ik praat nog steeds met hem, elke dag, want ik wil dat hij zich nooit meer bang of alleen voelt.