Warm en hoopgevend

Lori Lansens

Rush Home Road (Canada 2002)

Roman, 410 pp.

Nederlandse titel: De weg naar huis

Lastig, hoor. Hoe schrijf ik een bespreking van dit mooie, warme boek, zonder het over te laten komen als mierzoet, deprimerend of moeilijk? Het is wat mij betreft namelijk geen van drieën, terwijl het nota bene gaat over twee verschoppelingen (een zwarte oude vrouw en een half-zwart klein meisje) die allebei door hun familie verstoten worden, de nodige ellende meemaken, maar weigeren op te geven en toch geluk vinden. Het klinkt niet direct veelbelovend. En als ik niet eerder van deze auteur het prachtige en aangrijpende The Girls had gelezen, had ik het nooit gekocht. Zo bijzonder als The Girls was dat niet (dat kan ook bijna niet), maar de moeite waard was het wel.

Gedropt

Het begint op een trailerpark in Canada in 1978. De vijfjarige Sharla, een meisje van gemengde afkomst, wordt door haar alleenstaande witte moeder bij de 70-jarige, zwarte Addy gedropt, want moeder heeft een nieuw vriendje en dat nieuwe vriendje wil Sharla er niet bij hebben. Nou, daar zit je dan als bejaarde vrouw: opgescheept met een vuil, verwaarloosd en onaantrekkelijk kind.

Schande

Dit is voor Addy aanleiding om terug te denken aan haar eigen jeugd, die begon in het stadje Rusholme, een plaats vlak bij de grens met de VS en in de negentiende eeuw gesticht door slaven die waren gevlucht via de Underground Railway. Ze heeft daar een fijne jeugd, totdat ze op jonge leeftijd door een dronken kennis verkracht wordt, zwanger raakt en het huis wordt uitgezet. Want: De Schande! Addy vlucht de grens met de VS over, waar haar een onaangename verrassing wacht:

It had not occurred to Addy that there would be a separate coach for Negro travellers and she could not know yet how often in the years to come she would be shocked and wounded by such things that had not occurred to her.

Hoop

Het boek vertelt het verhaal van Addy's leven en hoe zij en Sharla uiteindelijk weer een soort nieuw gezinnetje worden. Lansens is een goede verteller, die je al gauw helemaal meesleept in Addy's leven, met al zijn ups & downs, zodat het moeilijk wordt om het boek weg te leggen. En ondanks de ellende die de hoofdpersonen over zich heen krijgen, is het verhaal toch hoopgevend. Want er zijn tenslotte ook overal wel goede mensen te vinden.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.