Black Out

Mijn lichaam voelt alsof het door een mangel is gehaald. Bewegen gaat niet meer. Denken gaat niet meer.
 
Na een tijd (minuten, uren, dagen?) vermindert de greep van de mangel. In mijn hoofd begint er weer iets op gang te komen. Ruimte voor andere dingen, waarnemingen. Ik lig, realiseer ik me. Niet op een bed. Ergens op de grond. De grond voelt oneffen. Ik heb het koud. Ik ril.
Doe je ogen open.
Nee, nog niet.
Ik heb iets in mijn handen. Iets belangrijks. Iets dat ik niet mag loslaten. Hoe weet ik dat?
Doe je ogen open, zegt mijn hoofd weer.
Voorzichtig doe ik mijn ogen open. Het is halfdonker, om mij heen zie ik enorme, dreigende gestaltes. Ik knijp met bonkend hart snel mijn ogen weer dicht, om ze even later toch weer voorzichtig open te doen. Bomen, besef ik nu. Ik lig in een bos.
Mijn handen zijn stijf geklemd om een grote stok. Verbaasd kijk ik naar mijn handen. Waarom houden ze zo krampachtig een of andere stok vast? Aan het uiteinde zit zo te zien iets kleverigs met haren. Haren? Trillend laat ik één hand los en raak de kleverige stof aan. Ik kijk naar mijn vingers. Iets roodbruins. Ik ruik aan mijn vingers. Bloed? Bloed!
___________________________

Benieuwd hoe dit verder gaat? Dan kun je terecht in de bundel met spannende verhalen van uitgeverij LetterRijn getiteld Black Out, met daarin de winnaars van hun jaarlijkse schrijfwedstrijd. Tot begin 2020 had ik geen idee hoe moeilijk het is om een goed spannend verhaal te schrijven en ik ben dus apetrots dat ik dit jaar tot de winnaars behoor.