maandag 27 oktober 2014

Onvoorwaardelijke trouw

Robin Hobb,
Assassin's Apprentice (VS 1995)
Roman, 448 pp.
Nederlandse titel: Leerling en Meester






Robin Hobb,
Royal Assassin (VS 1996)
Roman, 688 pp.
Nederlandse titel: Moordenaar des konings




Wat is dat toch met het fantasygenre? Waarom zijn er zoveel trilogieën en waarom zijn de boeken zo dik en vet? Komt dat door het oer-fantasyboek van Tolkien, The Lord of the Rings? Dit zijn de eerste twee delen van een trilogie en ik was aanvankelijk van plan om alle drie de delen tegelijk te bespreken, maar deel 3 is nóg dikker dan zijn voorgangers en ik weet nog niet wanneer ik er aan toekom om met lezen te beginnen - laat staan met bespreken, dus daarom nu alvast maar mijn gedachten over deel 1 en 2. Wel ben ik ontzettend benieuwd hoe het nu verder gaat met hoofdpersoon FitzChivalry Farseer, een teken dat Robin Hobb (pseudoniem van Margaret Ogden) mij al aardig in haar greep heeft.

Totdat Bettina en Joke en The Guardian ("modern fantasy at its irresistible best") mij op deze serie wezen, had ik nog nooit van Robin Hobb gehoord. Daaruit blijkt maar weer dat er nog hele onontgonnen gebieden in boekenland op mij liggen te wachten, wat ik een uiterst een prettige gedachte vind, want ik heb deze eerste twee delen met veel plezier gelezen, alhoewel het geen vrolijke boeken zijn. De boeken spelen in een fictief, middeleeuws aandoend koninkrijk genaamd The Six Duchies, met op de troon King Shrewd. Kroonprins is de alom bewonderde Prins Chivalry, die echter onverwacht afstand van de troon doet als blijkt dat hij een bastaardzoon van zes heeft. Die bastaardzoon, FitzChivalry, is onze hoofdpersoon en held.

Omdat dit een fantasyserie is, speelt magie een belangrijke rol (domme vraag aan de kenners: bestaat er ook fantasy zonder magie?). Leden van de koninklijke familie, maar ook sommige anderen, beschikken over een telepathische vermogen, dat de Skill wordt genoemd, en dat een belangrijk maar helaas verre van afdoend wapen vormt tegen de piraten die meedogenloos plunderen en moorden in de kustprovincies, en die een grote bedreiging zijn voor het koninkrijk. FitzChivalry, als bastaard van de kroonprins, beschikt ook over de Skill, maar heeft daarnaast nog het vermogen om een mentale band met dieren aan te gaan - iets waar in tegenstelling tot de Skill zeer op neer gekeken wordt en zelfs gevaarlijk wordt geacht. Fitz moet dit vermogen dus angstvallig verborgen houden. Maar juist zijn telepathische band met een wolf zou uiteindelijk wel eens zijn redding kunnen zijn, en niet alleen omdat hij als bastaard zonder duidelijke positie eenzaam is. Bovendien blijkt dat de koning een hele andere rol voor Fitz in gedachten heeft in de verdediging van het land, één waar Fitz niet blij mee is, maar waar hij als jonge jongen geen nee tegen durft te zeggen.

De boeken komen langzaam op gang, want Hobb neemt uitgebreid de tijd om de lezer kennis te laten maken met haar wereld en met haar personages. Er komen wel degelijk spannende actie-scènes in voor, maar belangrijker zijn de complotten en de moordplannen aan het hof. Eén van de belangrijkste onderliggende thema's is onvoorwaardelijke trouw aan de koning, een figuur uit de feodale middeleeuwen die hier heel ver is doorgevoerd en een centrale rol speelt. De morele dilemma's die dit opleveren geven deze serie hun kracht. Want moet Fitz altijd blind gehoorzamen, ook als hij ernstige bedenkingen heeft bij de opdrachten die hij krijgt? Is iemand die eenmaal  trouw gezworen heeft te allen tijde aan zijn eed gebonden, ook als zijn koning die trouw misschien niet waard is? Moet trouw aan het staatshoofd boven een normaal gezinsleven gaan?

FitzChivalry is een eenzame en gekwelde hoofdpersoon die met name in het eerste deel nog veel te leren heeft over het leven aan het hof, maar die zich geleidelijk ontwikkelt. Aan het eind van deel 2 is hij al twee keer net aan de dood ontsnapt en dat zal hij vast en zeker nog een derde keer doen. Je weet als lezer al meteen dat hij alles overleefd heeft, want hij schrijft zijn herinneringen op als een veel oudere man die terug blikt op zijn leven, maar toch blijft het verhaal spannend, want Hobb weet je behoorlijk dwingend bij het wel en wee van haar hoofdpersonen te betrekken en vooral bij de dilemma's waar ze keer op keer voor komen te staan. Zo gauw mogelijk tijd zien te maken voor deel 3 dus.

PS Aarzel om niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen! Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Plaats dan s.v.p. een link bij de reacties.

13 opmerkingen:

  1. Geweldig zijn ze, he? Ik heb beide trilogieen al meerdere malen herlezen, dus je hebt nog heel wat moois om naar uit te kijken. In de Boeken van de Nar (Tawney man trilogy) wordt de herkomst van de Nar duidelijker, ook heel mooi. De boeken van de levende schepen zitten er eigenlijk nog tussen, maar die vond ik persoonlijk minder mooi.
    Geniet ervan en neem je tijd, dan duurt het genieten des te langer :-)

    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb inmiddels het nodige achtergronduitzoekwerk gedaan en had zelf ook al de indruk dat de boeken over die schepen minder interessant waren dan The Tawney Man trilogy, die ik nu natuurlijk zeker ook ga lezen. Inderdaad heerlijk, zo'n vooruitzicht. En zonder jou en Joke was ik nooit aan het fantasygenre begonnen, dus dank voor de aanbevelingen!

      Verwijderen
  2. Ik heb deze reeksen ook met heel veel plezier gelezen en herlezen. Net als Bettina was ik ook minder fan van de levende schepen-reeks, die ik eerlijk gezegd na 100 blz weggelegd heb. Naar het schijnt zijn die nochtans fantastisch als je verder leest.
    Ben je van plan om nog meer fantasy te lezen? 'Het rad des tijds' van Robert Jordan schijnt ook goed te zijn, maar ik zie het eigenlijk zelfs niet zitten om daaraan te beginnen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb 6 delen van het Rad des Tijds van Robert Jordan gelezen, die zijn inderdaad erg mooi. Maar de mooiste fantasy-serie ooit vond ik De Wetten van de Magie van Terry Goodkind. Ik heb er daar 7 van gelezen (er zijn er inmiddels 14!) maar op een bepaald moment weet je het wel. Maar die eerste 3.......rode oortjes lezen hoor!

      Verwijderen
    2. Ik heb de serie van Robert Jordan ook op de radar; dat schijnt inderdaad een soort klassieker in het genre te zijn. Maar er staat tevens een boek van N.K. Jemisin op mijn ereader en ik wacht met spanning af of R.R. Martin volgend jaar zoals voorspeld met een volgend deel van de Game of Thrones-serie komt. Je ziet, ik ben al een beetje verslaafd!

      Verwijderen
    3. De naam Terry Goodkind ben ik ook al wel eens tegengekomen. Gaat ook op de lijst. Heerlijk.

      Verwijderen
  3. Oh Anna, er ligt nog zoveel moois op je te wachten wat fantasy betreft!
    Om even op je vraag terug te komen of er fantasy bestaat zonder magie: ik denk het niet. Je hebt wel boeken waar magie slechts bestaat uit iemand met een bovennatuurlijk gave, dit in tegenstelling tot de fantasy waar de draken tot leven komen...maar er is altijd wel iets 'magisch'

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vermoeden had ik al en daarom leek het me tot voor kort ook niks voor mij, maar zo zie je maar, dat je er wat dat betreft ontzettend naast kunt zitten. Gelukkig , want dat houdt het leven verrassend!

      Verwijderen
  4. Ik heb dan wel erg genoten van de boeken van Tolkien (lang vóór ze een hype werden) maar ik beschouw mezelf niet als liefhebber van het fantasygenre. Onlangs las ik op aanraden van een vriendin op Librarything het eerste deel van de Reiziger-cyclus van Diana Gabaldon, die een merkwaardige mix is van fantasy, historische fictie en romantische literatuur met een flinke schep humor erbovenop en dat is me - binnen de grenzen van het genre - ook zeer goed bevallen. En nu gaat de trilogie van Robin Hobb dus regelrecht en hoog op mijn verlanglijstje. Lijkt me ideaal voor de kerstdagen (je weet wel, haardvuur, dekentje en een doos chocolaatjes...). Wie weet word ik toch nog een fantasyliefhebber. Dankjewel voor je wervende (en mooie) recensie!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé, dat is opvallend: een vriendin van mij is ook helemaal verzot op die cyclus van Diana Gabaldon en had mij die laatst aangeraden. Het leek mij eigenlijk een beetje een weeïg-romantisch verhaal, maar kennelijk klopt dat niet. Vooral de flinke schep humor klinkt goed. Toch ook maar eens gaan proberen dus.

      Verwijderen
    2. Nou, weeïg-romantisch is nu niet bepaald hoe ik het eerste boek van Gabaldon zou omschrijven. Het vrouwelijke hoofdpersonage heeft een goed stel hersenen en behoorlijk wat pit. En de historische beschrijvingen vond ik ook erg goed. Voor mij was het alleszins een leuke revelatie. Geen Hoogstaande Literatuur, maar wel erg genietbaar. En daarvoor doen we het toch?

      Verwijderen
  5. Ik merk het al weer: er is voor mij nog héél veel te ontdekken .....

    BeantwoordenVerwijderen