Rust zacht, Mauro

Mauro Schootstra-Spinstra
(circa 2001?-7 oktober 2016)

Hij was de allerliefste poes van de wereld en is bij trouwe lezers van mijn blog bekend als gastrecensent M. Schootstra-Spinstra (hier en hier). Gisteren is hij naar de poezenhemel vertrokken, het huis leeg en kil achterlatend. Mauro had al een aantal jaren suikerziekte en wat andere kwaaltjes. Maar met om de twaalf uur een insuline-injectie, elke dag drupjes en vitamine B ging het prima met hem.

Vorige week kreeg ik echter de schrik van mijn leven. Normaal ging Mauro altijd tegelijk af met mijn wekker. Hij lag dan al voor de slaapkamerdeur en als hij maar iets hoorde, begon hij luidkeels te jodelen. Vorige week donderdagochtend om 6 uur gebeurde er echter niets, ook niet toen ik de deur opendeed. Het mandje in de andere kamer, waar hij altijd sliep, was leeg. Maar daar in een hoekje onder het bureau lag iets zwarts dat niet meer bewoog. Hij lag in dezelfde houding waarin ik mijn vorige kat dood aantrof: poten gestrekt, bekje open, kopje in een rare hoek naar achteren. Ik was ervan overtuigd dat hij dood was en kattenliefhebbers zullen precies weten wat een horror-ervaring dat was. Ik raakte hem even aan om te voelen of hij al koud was, en dat was hij, maar ineens reageerde hij: hij bewoog een beetje en liet een verschrikkelijk gehuil horen. Toen hoefde ik niet lang na te denken.

De dierenarts uit bed gebeld, die beloofde zo snel mogelijk te komen en die mij uitlegde dat Mauro hoogstwaarschijnlijk een hypo had, een levensbedreigende situatie voor suikerpatiëntjes, waarbij ze dringend glucose nodig hebben. Terwijl ik op de dierenarts wachtte, maakte ik suikerwater aan, dat ik met een spuitje in zijn bekje druppelde. Dat leek effect te hebben, want zijn pootjes gingen weer een beetje trekken, wat me een goed teken leek.

Maar toen de dierenarts kwam was Mauro al zo koud dat de thermometer niet eens meer uitsloeg. Om hem weer op te warmen vulde ik flesjes met heet water, die we in het dekentje stopten dat we om hem heen gewikkeld hadden. Toen was hij klaar om vervoerd te worden naar de kliniek. "Wil je hier afscheid van hem nemen of ga je mee?" vroeg de dierenarts. Ik ging mee, van afscheid nemen was wat mij betreft nog geen sprake.

Eenmaal op de behandeltafel moest Mauro zo gauw mogelijk aan een infuus met glucose, maar het lukte keer op keer niet om een ader te raken, omdat zijn bloedsomloop al bijna stil stond. Uiteindelijk slaagde de derde poging. En toen gebeurde er een wonder. Mauro deed zijn kopje weer omhoog, keek me aan, liet zich dankbaar aaien en begon te spinnen. 's Avonds kon ik hem weer ophalen en lag hij innig tevreden weer thuis tegen me aan op de bank.

Het bleef goed gaan, tot afgelopen woensdag. Hij kon ineens geen eten meer binnen houden. Donderdag hield hij helemaal op met eten. Bij de dierenarts ontdekten wij dat hij inmiddels een blaasontsteking had opgelopen en even was ik nog optimistisch: die kregen we wel weer weg met ontstekingsremmers. Maar het hielp niet. Vrijdag wou hij, ondanks de pijnstillers en de antibraakmedicijnen, nog steeds niet eten en aan het begin van de middag ben ik begonnen met dwangvoeding. Maar ook dat hield hij niet binnen. Ik zag hem wegzakken. Hij wilde niet meer.

En toen zat er nog maar één ding op, een snelle zachte dood. Ik wou niet dat ik hem net als mijn vorige kat zou aantreffen, die in vreselijke doodsnood gestorven was. Rond zes uur hebben we hem in laten slapen. Zo kon ik hem tot het laatst toe aaien en troosten, en kon ik afscheid van hem nemen terwijl hij nog warm en zacht was.

Het was de juiste beslissing en daarom heb ik er vrede mee. Maar het is hier heel erg leeg en stil en kil zonder de aanwezigheid van Mauro, die altijd blij was me te zien, die me altijd begroette met een enthousiast "Prrauw!", die al begon te spinnen als ik hem maar aankeek en die als ik aan het lezen was mijn e-reader aan de kant wurmde zodat hij op mijn schoot kon liggen en niet dat stomme ding. Mauro was de beste. Het huis zal nooit meer hetzelfde zijn zonder hem.

PS Als je ook (weer) een kat neemt, haal er dan alsjeblieft eentje uit het asiel. Er zitten daar zulke lieverds te wachten. Je hoeft ze alleen maar een thuis met eten en aandacht te geven en ze schenken je hun eeuwige en onvoorwaardelijke liefde.