Ontspannen in Spanje

Chris Stewart,
Last Days of the Bus Club (GB 2014)
Reisverhaal, 240 pp;
Niet in het Nederlands verkrijgbaar

 

Dat is nog eens sympathiek: Chris Stewart heeft een vierde deel aan zijn trilogie toegevoegd. Als je ergens blij en goedgemutst van wordt dan is het wel van de belevenissen van Chris op zijn boerderijtje in Zuid-Spanje. Hij vertelt met veel humor en typisch Engelse bescheidenheid over belangwekkende zaken als de schrale sinaasappeloogst, tonijnproefwedstrijden, de Spaanse bureaucratie en niet te vergeten een overstroming die zijn boerderijtje van de wereld afsluit. De eerste drie delen zijn stuk voor stuk even weldadig (hier en hier besproken) en ook dit boek was weer een aangename ervaring. Chris is inmiddels in de zestig en zijn dochter Chloé vertrekt naar een naburige universiteit, dus even later wordt het afgelegen boerderijtje in de bergen alleen nog bevolkt door Chris en zijn Engelse vrouw Ana, plus een aantal honden en katten en een hoop schapen.

Nostalgisch
Gezien Chris' leeftijd heeft het boek hier en daar een wat nostalgischer tintje dan de voorgaande delen. De titel komt van het eerste hoofdstuk, waarin Chris vertelt hoe hij na de zomervakantie voor het laatste jaar zijn dochter Chloé naar de halte voor de schoolbus brengt, waar hij altijd bijkletst met een paar andere vaders en herinneringen ophaalt. Voor zichzelf noemt hij dat de busclub, en daar komt de titel van het boek dus vandaan.

Brug en auto weg
In de rest van het boek is Chloé het huis uit en studeert ze aan de universiteit en komt ze alleen in de weekenden thuis. En laat ze nu net dat weekend thuis zijn dat het ein-de-lijk begint te regenen en te regenen en te regenen en te regenen. Het riviertje dat langs Huize Stewart stroomt, treedt in één nacht gigantisch buiten zijn oevers, hele schapenweiden verdwijnen, de brug van de weg naar de boerderij wordt weggeslagen, de elektriciteit valt uit en de volgende ochtend is de auto van de Stewarts nergens meer te bekennen. Chris is aanvankelijk een beetje in paniek, maar legt zich er dan met vrouw en dochter bij neer dat ze een paar dagen afgesloten van de buitenwereld zijn, waarna het gezin lekker rustig gaat lezen bij kaarslicht. Verfrissend zoveel veerkracht. Die nieuwe brug komt vanzelf wel, als er weer contact is met de buitenwereld en de buren de handen ineen slaan.

De juiste houding
Er is geen doorlopend verhaa; het boek bestaat eigenlijk uit losse stukjes met belevenissen en observaties en Stewart schrijft daarbij over van alles en nog wat even leuk en geestig. Wat ik vooral zo prettig vind, is zijn levenshouding;

I have never been much of a for competition. Instead of busting a gut in order to be first, it may be better just to mill about and enjoy the view and the pleasure of encounters with others. And if there’s a race to be run at all, then I’d much prefer to be jogging along at the back, with the idlers, the dreamers, the wanderers and philosophers.

Dat is een houding waar je nooit rijk en machtig mee zult worden, maar wel gelukkig, en ik vermoed dat de wereld er veel beter uit zou zien als er meer van dit soort mensen waren. Lang leve Chris Stewart! Dat hij nog vele jaren mag genieten van zijn boerderijtje en dat hij nog veel leuke boeken mag schrijven.

PS Aarzel niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen. Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Dan zou het fijn zijn als je een link bij de reacties plaatst.