dinsdag 28 juli 2009

Mijn favoriete romans over Afrika

Ik zit momenteel in Namibië en heb voordat ik vertrok nog dit bericht opgesteld met een lijstje favoriete romans over Afrika. Om alvast een beetje in de stemming te komen....

Joseph Conrad,
Heart of Darkness (GB 1902)


De klassieker waar de film Apocalyps Now op is gebaseerd. Het boek speelt echter in Congo rond de vorige eeuwwisseling. Gevleugeld citaat: "the horror, the horror". Het is lang geleden dat ik het voor het laatst gelezen heb (maart 1985, toen ik er als eenmalig invaldocent college over heb gegeven aan MO-b studenten), dus vraag me niet naar de details, maar ik herinner me wel dat het erg indrukwekkend was.


C.S. Forester,
The African Queen (GB 1935)


Een onversneden avonturenroman die heel onderhoudend werd verfilmd met Humphrey Bogart en Katharine Hepburn. Speelt in Centraal-Afrika tijdens het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Zij is een brave missionaris, hij een ruige monteur. Lekker spannend en in zijn genre een echte klassieker.




Alan Paton,
Cry, the Beloved Country (Zuid-Afrika 1948)


Gejat van de boekbeschrijving op Amazon: "a beautifully told and profoundly compassionate story of the Zulu pastor Stephen Kumalo and his son Absalom, set in the troubled and changing South Africa of the 1940s. The book is written with such keen empathy and understanding that to read it is to share fully in the gravity of the characters' situations. It both touches your heart deeply and inspires a renewed faith in the dignity of mankind. Cry, the Beloved Country is a classic tale, passionately African, timeless and universal, and beyond all, selfless." Beter kan ik het toch niet zeggen.


Doris Lessing,
The Grass Is Singing (GB 1950)


Dit dunne boekje, Lessings debuut, heeft verrassend veel te melden. Het is een analyse van een ongelukkig huwelijk, een bijna tastbare beschrijving van een claustrofobisch leven in een als vijandig ervaren omgeving, en (vooral) een aanklacht tegen racisme en kolonialisme. Lees mijn volledige bespreking ...



Chinua Achebe,
Things Fall Apart (Nigeria 1958)


Het eerste driekwart van deze korte roman speelt nog in een andere wereld en tijd. De Engelsen zijn nog niet doorgedrongen tot de Nigeriaanse gemeenschap van Okonkwo, waar hij een belangrijk man is geworden door hard werken en vechten, gedreven door de angst om niet net zo'n sukkel te worden als zijn luie vader. Lees mijn volledige bespreking ...



Graham Greene,
A Burnt Out Case (GB 1960)


De hoofdpersoon van dit boek is een architect die zijn oude leven achter zich laat en opnieuw begint in een melaatsenkolonie in Congo. Daar probeert hij zijn leven weer zin te geven. Omdat dit een boek van Graham Greene is, ontaardt dat niet in een weeïg verhaaltje, maar in een aangrijpend verbeelde existentiële crisis. Een minder bekende Greene, maar wel een hele goede.



William Boyd,
A Good Man in Africa (GB 1981)


Een tragikomisch (maar vooral komisch) verhaal over een jonge Britse ambtenaar in Afrika die aanvankelijk niet helemaal tegen zijn nieuwe omgeving is opgewassen. Of, zoals Amazon het zegt, "a darkly comic tale of political corruption, revolution, sexual misadventure, blackmail, and death." Een heel genietbare roman.



Arthur Japin,
De zwarte met het witte hart (Nl 1997)


In 1837 worden twee Ghanese prinsesjes naar Nederland gehaald voor een goede opleiding. In ruil daarvoor moet Ghana zorgen voor genoeg slaven voor de handel. De ene prins, Kwasi, past zich uitstekend aan, met de andere gaat het minder goed. Gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis, prachtig geschreven. Eén van de beste Nederlandse romans die ik ooit heb gelezen. Ook in het buitenland erg goed ontvangen.

Barbara Kingsolver,
The Poisonwood Bible (VS 1998)


Een steile Amerikaanse missionaris met oorlogstrauma verkast met vrouw en opgroeiende dochters naar de jungle van Congo niet lang vóór de onafhankelijkheid, om het evangelie te verkondigen en beschaving te brengen. Inderdaad, dat kan onmogelijk goed gaan. De gebeurtenissen die volgen zijn tragisch maar met een zekere komische ondertoon.


J.M. Coetzee,
Disgrace (Zuid-Afrika 1999)


De hoofdpersoon van dit boek is niet sympathiek: egoïstisch, een sexist, uit op zijn eigen pleziertjes. De meesterhand van de schrijver zorgt er echter voor dat je je als lezer toch bij hem betrokken gaat voelen, net zoals Lurie zelf na een schorsing wegens sexuele intimidatie steeds meer betrokken raakt bij zijn vervreemde dochter, bij zijn land, bij mensen die hij niet aantrekkelijk vindt. Leest bedrieglijk eenvoudig, maar kent een gelaagdheid en een complexiteit die het kenmerk zijn van een briljant schrijver.


Chimamanda Ngozi Adichie,
Purple Hibiscus (Nigeria 2004)


Dit is een uitstekend debuut over de overgang van jeugd naar volwassenheid, van de oude goden naar de christelijk wereld, van blinde gehoorzaamheid naar zelfstandigheid, waarbij alles zo zijn prijs heeft en dingen en mensen niet eenvoudigweg óf goed óf slecht zijn. Lees mijn volledige bespreking...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten