De Tien Mooiste

Ik ben getagd! Dat wil zeggen, Barbara van Lalagè leest heeft mij genomineerd om in navolging van haarzelf mijn tien favoriete boeken op een rijtje te zetten. Ik schreef onlangs al, in een bespreking van een boek over Middlemarch en George Eliot, dat het mij altijd verbaast dat er mensen zijn die één favoriet boek hebben. "Wat is jouw favoriete roman aller tijden? Als ze mij die vraag zouden stellen, zou ik meteen verzand raken in een hele lijst met favoriete boeken. Er is niet één boek waaraan ik mijn hart heb verloren, maar er zijn verscheidene die ik op verschillende manieren allemaal schitterend vond. Ik kan me onmogelijk monogaam binden aan slechts eentje. Geef mij maar een harem van mooie romans."

Maar zelfs me beperken tot de tien mooiste romans die ik ooit heb gelezen is nog een te grote opgave. Dertig jaar geleden was dat zeker gelukt, maar nu heb ik teveel keus. Daarom ben ik zo vrij geweest de vraag een beetje te herinterpreteren en heb ik ervan gemaakt: "Wat zijn de mooiste romans die je de afgelopen jaren hebt besproken waarvan je vindt dat ze meer aandacht verdienen."  Dus niet de prachtige overbekende klassiekers, niet de prachtige goed verkopende eigentijdse romans, maar de onderbelichte juweeltjes die ik las sinds januair 2008, toen ik serieus begon met boekbesprekingen.

In alfabetische volgorde van schrijversnaam:

Margaret Atwood, The Penelopiad (Canada 2005)
Uit mijn bespreking: "Atwood speelt een briljant spel met de lezer. Ze stelt de waarheid van de heldendaden van Odysseus ter discussie, maar zaait tegelijkertijd twijfel over het waarheidsgehalte van Penelope's versie en die van de twaalf dienstmaagden. Ze laat je stil staan bij de harde realiteit van het leven in het oude Griekenland die ten grondslag lag aan de Illias en de Odyssee en brengt je tegelijkertijd voortdurend aan het lachen.Ze prikkelt je fantasie en ze zet je aan tot nadenken over wat verhalen en mythes inhouden." Lees meer.

---

Ronan Bennett, Havoc, in its Third Year (GB 2004)
Uit mijn bespreking: "Een moord in het Engeland van de zeventiende eeuw en een lijkschouwer die het allemaal niet vertrouwt en het slachtoffer dreigt te worden van politiek gekonkel (...) Havoc, in its Third Year lijkt een moordmysterie, maar het is veel meer. Engeland verkeert op het randje van de chaos, verdraagzaamheid is een schaars goed geworden, er wordt luid geroepen om een sterke man en een harde aanpak, en de beschuldigende vinger wijst naar buitenlanders en anders-gelovigen. In dit geval zijn dat Ieren en katholieken, maar het klinkt bekend, nietwaar? (...) Het sterke van dit boek is dat het een overtuigend beeld geeft van Engeland aan de vooravond van de Burgeroorlog, met duidelijke parallellen naar het heden die er ook weer niet al te dik op liggen en nog een spannend verhaal vertelt ook." Lees meer.

---

John Connolly, The Book of Lost Things (Ierland, 2006) Uit mijn bespreking: "John Connolly, die normaal misdaadromans schijnt te schrijven, heeft zijn fantasie op zo'n originele wijze op hol laten slaan dat ik ouderwets betoverd werd door het verhaal. De belevenissen van David in de sprookjeswereld reflecteren niet alleen wat hij de laatste tijd allemaal heeft gelezen, maar ook zijn eigen angsten en preoccupaties. (...) Alle sprookjes die David heeft gelezen, krijgen hier een geheel eigen draai die steeds Davids ontwikkeling symboliseert. Soms echter is er ook een uitgesproken komische noot." Lees meer.

---

Jane Gardam, Old Filth (GB 2004) Uit mijn bespreking: "Gardam schrijft fantastisch. Elk pennenstreekje spreekt boekdelen, elk personage tot en met de kleinste bijfiguur komt tot leven, elk puzzelstukje klopt uiteindelijk, waarbij alle stukjes samen veel meer produceren dan slechts de som van het geheel. Ze is niet opdringerig als schrijver, maar laat het warme portret van Sir Edward Feathers als het ware zelf op zijn plaats vallen. Tenminste, zo lijkt het, en wat mij betreft is dat het kenmerk van een hele goede schrijver. Deze roman is inderdaad, zoals de recensenten zeggen 'magnificent' en 'strangely moving'." Lees meer.

---

Kate Grenville, The Idea of Perfection (Australië 1999)
Uit mijn bespreking: "Kate Grenville (genomineerd voor de Booker Prize met The Secret River) weet precies hoe ze plaatsen en mensen tot leven moet brengen. Je voelt als lezer de verzengde hitte van Karakarook, je hoort de exotische vogels en je ziet de stoffige, verlaten hoofdstraat. De hoofdpersonen zijn meteen levensecht, met al hun onhandigheden, hun al te menselijke twijfels en de onzekerheden waar iedereen last van heeft." Lees meer.

---

Dezsö Kosztolányi, Skylark (Hongarije 1924)
Uit mijn bespreking: "Deze roman is een prachtige mengeling van uitbundige vrolijkheid en diepe melancholie. De ene keer word je als lezer meegesleept in het zorgeloze fin-de-siècle leven van Tarkő, even later realiseer je je dat de keerzijde van al die onbekommerd drinkende heren, van al dat bourgondische feestgedruis, de eenzaamheid is van vrouwen die, als een huwelijk er niet in zit, niets anders kunnen dan in afzondering oud worden en hun leven uitzitten. In Skylark zet de schrijver de ook in 1924 al verdwijnende, verleidelijke, maar decadente wereld van het fin-de-siècle in een licht waarin de harde slagschaduwen maar al te zichtbaar worden. Het boek is net zo meeslepend als de wereld waarin het zich afspeelt en net zo aangrijpend als het menselijke drama dat er zich buiten het gezichtsveld van de meesten voltrekt." Lees meer.

---

Lori Lansens, The Girls (Canada 2006)
Uit mijn bespreking: "Sommige onderwerpen houden zoveel gevaar van sentimentele kitsch dan wel sensationele rommel in, dat ik boeken daarover liever uit de weg ga. Neem nou dit boek: een roman over een Siamese tweeling van 29 die met de zijkanten van hun hoofd onlosmakelijk aan elkaar vast zitten en nooit oud zullen worden. Als de één sterft, moet de ander ook sterven. Je moet wel heel goed zijn als je daar een niet-huilerig, integer verhaal van kunt maken. Gelukkig had ik over The Girls juichende besprekingen gelezen en is Lori Lansens inderdaad heel goed. Meteen bij de eerste alinea wist ik al dat ik een prachtig boek zou gaan vinden." Lees meer.

---

John Preston, The Dig (GB 2007)
Uit mijn bespreking: "Dit is een bescheiden, bijna fluisterende roman. Maar wie, net als sommige van de personages, geduld heeft en bereid is zeer goed te luisteren, zal beloond worden met de zang van de nachtegaal. Of, om een wat meer voor de hand liggende metafoor te gebruiken: uit de modder komt een prachtig delicaat voorwerpje van goud tevoorschijn dat niet alleen grote bewondering maar ook authentieke emotie oproept." Lees meer.

---

Hjalmar Söderberg, Dokter Glas (Zweden 1905)
Uit mijn bespreking: "...  in het boek komen fascinerende discussies voor over moraliteit en recht, die vooral fascinerend zijn omdat ze zo modern aan doen. Waarschijnlijk was dat mede de reden dat het boek destijds een schandaal teweeg bracht. Maar de moderniteit van dit boek is niet de enige reden waarom het zo bijzonder goed is. Het bevat in mijn editie slechts 143 pagina's, die niet alleen prachtig zijn geschreven, maar die ook boordevol voer voor overpeinzing staan. " Lees meer.

---

Adalbert Stifter, Rock Crystal (Oostenrijk 1853)
Uit mijn bespreking: "Het verhaal is goed beschouwd een simpele volksvertelling, maar de sentimentaliteit die zo op de loer ligt in een vertelling als deze, wordt door Stifter wonder boven wonder vermeden. Hij is een landschapsschilder met woorden, die met eenvoudige maar trefzekere middelen de grote schoonheid en de ontzagwekkendheid van de bergen oproept. Zijn idealen zijn harmonie en gemeenschapszin en hij verbeeldt die idealen op buitengewoon ontroerende wijze in dit verhaal, door middel van een prachtig einde." Lees meer.

---

Ik ben vanzelfsprekend ook heel nieuwsgiering naar de Top 10 van andere lezers. Dus: iedereen is hierbij getagd die zich aangesproken voelt!

PS Aarzel om niet om je eigen commentaar toe te voegen. Ik stel het zeer op prijs als mensen de moeite nemen om reacties of aanvullingen te plaatsen! Heb je dit boek besproken op je eigen blog? Plaats dan s.v.p. een link bij de reacties.